Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: sędzia WSA Krzysztof Bogusz asesor sądowy Elżbieta Naumowicz -spr. Protokolant: st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi D. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego o d d a l a s k a r g ę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez D. A. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w O. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy przyznania skarżącemu pomocy finansowej w postaci zasiłku celowego na pokrycie kosztów dojazdu na obiady w Domu Dziennego Pobytu [...].
W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż D. A. wnioskiem z dnia 30 sierpnia 2004 r. zwrócił się o udzielenie pomocy finansowej z przeznaczeniem na pokrycie dojazdu na obiady w Domu Dziennego Pobytu [...]. Wniosek ten został rozstrzygnięty negatywnie decyzją z dnia 30 września 2004 r., nr [...], która to decyzja została następnie uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia 9 grudnia 2004 r. nr [...] z uwagi na konieczność wyczerpującego uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia zgodnie z wymogami art. 107 § 3 K.p.a.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy organ pierwszej instancji decyzją z dnia [...] odmówił Panu D. A. udzielenia pomocy finansowej w postaci zasiłku celowego na pokrycie dojazdu na obiady w Domu Dziennego Pobytu [...], wskazując w uzasadnieniu decyzji na fakt, że pomimo przyznania pomocy w formie obiadów w Domu Dziennego Pobytu [...] w O., skarżący od dnia 1 czerwca 2004 r. ani razu z nich nie skorzystał, jak również nie wyraził zgody na propozycję przyznania bezpłatnych usług opiekuńczych, w ramach których mieścił się dowóz obiadów do miejsca zamieszkania. Poza tym organ pierwszej instancji wykazał, iż w dacie rozpatrywania wniosku dysponował środkami finansowymi w kwocie 92025 zł, z czego na zasiłki celowe i specjalne zasiłki celowe przeznaczono środki w kwocie 50000 zł, co przy wypłacie około 600 świadczeń daje średnio zasiłki w wysokości 80 zł na rodzinę, natomiast rodzina skarżącego otrzymywała pomoc finansową w różnej formie.
W odwołaniu od powyższej decyzji D. A. wskazywał na rażącą sprzeczność decyzji podejmowanych przez organ pomocy społecznej z zapisami ustawy o pomocy społecznej i podnosił, że wszelkie decyzje odmowne, dotyczące kosztów eksploatacyjnych samochodu pełniącego rolę wózka inwalidzkiego, są pogwałceniem jego praw konstytucyjnych określonych przepisami ustaw.
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał na wynikającą z przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) zasadę niezbędności, przejawiającą się w dążeniu do zaspokojenia potrzeb osób na poziomie elementarnym, a także pomocy w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych, podając, iż zasada ta realizowana jest w oparciu o ustalone w ustawie kryterium dochodowe wynoszące 316 zł na osobę w rodzinie. Organ odwoławczy przyjął, iż dochód trzyosobowej rodziny skarżącego, wynoszący 820,48 zł i składający się z renty inwalidzkiej 756,78 zł oraz zasiłku stałego w kwocie 63,70 zł, uprawnia do świadczeń z pomocy społecznej, gdyż nie przekracza kwoty kryterium dochodowego wynoszącej 948 zł. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji dotyczące odmowy przyznania dochodzonego zasiłku celowego na pokrycie kosztów dojazdu na obiady z uwagi na okoliczność, iż od dnia l czerwca 2004 r. skarżący ani razu nie skorzystał z obiadów, a także nie przyjął propozycji ich dowozu w ramach usług opiekuńczych do miejsca zamieszkania. Poza tym organ stwierdził, iż w sposób wyczerpujący zostały uzasadnione przyczyny odmowy udzielenia pomocy w tej formie.