Przechodząc do kontroli legalności zaskarżonej decyzji podnieść należy, iż odpowiada ona wymogom prawa. Rozstrzygnięcie w sprawie zasiłku celowego zapada w ramach tzw. uznania administracyjnego, o czym przesądza cytowany już wcześniej art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Przepis ten bowiem upoważnia, a nie obliguje, organ do przyznania tej formy pomocy. Działanie w ramach uznania administracyjnego oznacza załatwienie sprawy zgodnie ze słusznym interesem obywatela, o ile nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, i możliwościami organu w zakresie posiadanych uprawnień i środków. Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, celem pomocy społecznej jest zaspokajanie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin oraz umożliwienie im bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka, jednakże według postanowień ust. 4 tego przepisu, potrzeby osoby i rodziny korzystającej z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej. Przytoczona regulacja wskazuje wyraźnie, iż organy świadczące pomoc społeczną kierują się w swym działaniu nie tylko celami o jakich mowa w ustawie o pomocy społecznej, lecz także mają na względzie realne możliwości udzielenia pomocy wszystkim potrzebującym, które zależą od wysokości posiadanych środków finansowych. W ramach kontroli legalności zaskarżonej decyzji, wydanej w ramach tzw. uznania administracyjnego, rzeczą Sądu było rozważenie, czy w procesie dochodzenia do tej decyzji właściwy organ uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających wpływ na podjęte rozstrzygnięcie oraz, czy w granicach swojego uznania wykazał w sposób dostateczny, iż udzielona pomoc T. R. w wysokości 40 zł. wynika z faktycznych możliwości płatniczych Ośrodka.
W przedmiotowej sprawie organy obu instancji, stosownie do wymogów art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej dalej k.p.a., zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy. Kierując się celami ustawy o pomocy społecznej, a także okolicznościami wymienionymi w art. 3 ustawy o pomocy społecznej, mając równocześnie na względzie dochód uzyskiwany przez T. R. oraz kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej, jaką jest skarżący (461 zł.). Organ pierwszej i drugiej instancji prawidłowo uznał, że strona spełnia wszystkie wymagane prawem przesłanki do przyznania jej zasiłku celowego. Nie stwierdzono, by którykolwiek z wydatków wskazanych przez skarżącego nie stanowił potrzeby bytowej, o której mowa w art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. W tej sytuacji za nieuzasadniony należało uznać zarzut, iż w postępowaniu administracyjnym nie wyjaśniono charakteru poniesionych wydatków, źródeł z jakich zostały pokryte oraz faktycznych potrzeb skarżącego w zakresie wyżywienia. Wbrew twierdzeniu T. R. organy uwzględniły fakt, iż jest on osobą samotną, niezdolną do pracy i samodzielnej egzystencji, skoro zakwalifikowały skarżącego do udzielenia tej formy pomocy. Nie można też zapominać i o tym, że właśnie ustalenia poczynione w tym zakresie przesądziły o objęciu strony także pomocą w postaci posiłków oraz usług opiekuńczych. Niesłuszny jest w końcu zarzut, jakoby organy uznały, że przyznana kwota 40 zł. zrefunduje w pełni wydatki na leki oraz konieczne koszty utrzymania. W decyzjach administracyjnych wyraźnie stwierdzono, że wysokość przyznanego zasiłku jest uwarunkowana ograniczonymi możliwościami finansowymi Ośrodka. Podano, że liczba osób uprawnionych do pomocy jest duża, tymczasem środki w wysokości 214.500 zł miesięcznie, przeznaczone na realizację wszystkich zadań własnych, nie wystarczają na pokrycie całości zgłaszanych potrzeb. Dlatego też słusznie przyjęto dodatkowe kryteria, które preferują poszczególne kategorie osób. I tak, zasiłek celowy w wyższej wysokości jest przyznawany rodzinom z dziećmi, osobom samotnie wychowującym dzieci a także osobom, które nie posiadają dochodu lub mają niski dochód. Natomiast zasiłek celowy w niższej wysokości przyznawany jest w sytuacji gdy osoba samotna lub choćby jeden z członków rodziny otrzymuje stały dochód, i jednocześnie jest mała różnica pomiędzy dochodem faktycznie uzyskiwanym a kryterium dochodowym, ustalonym zgodnie z art. 4 ustawy o pomocy społecznej. Z uwagi, z jednej strony, na szczupłość środków finansowych, z drugiej zaś, na znaczną liczbę osób uprawnionych do objęcia pomocą, przeciętna kwota zasiłków celowych dla rodzin o niskich dochodach wyniosła 120 zł., a dla osób samotnych 80 zł. Opierając się na zgromadzonym materiale dowodowym uznać należało, że łączna pomoc przyznana T. R. przekracza wskazane powyżej wartości. Jak słusznie dowodził organ odwoławczy, składają się na nią, oprócz przyznanego zasiłku w wysokości 40 zł., także pomoc w postaci posiłków, których koszt wyniósł w lutym 2004r. - 121,80 zł., oraz bezpłatne usługi opiekuńcze, które przyznano skarżącemu od 1 stycznia do 31 marca 2004r. Niezależnie od powyższego na uwagę zasługuje fakt, iż także w styczniu 2004r. objęto skarżącego dodatkową pomocą, przyznając mu świadczenie w wysokości 40 zł.
Zważywszy na powyższe Sąd nie stwierdził, by załatwiając przedmiotową sprawę, organy przekroczyły granice uznania administracyjnego. Dokonano prawidłowych ustaleń co do stanu faktycznego a także w sposób dostateczny udowodniono, iż posiadane środki finansowe nie pozwoliły na uwzględnienie żądania w wyższej wysokości, przy czym w sposób czytelny przedstawiono kryteria, jakimi organ kierował się przy przyznaniu pomocy. Organ odwoławczy uzupełnił postępowanie odwoławcze, powołując się na wszystkie formy pomocy, z której korzysta T. R., tak więc strona postępowania administracyjnego mogła zapoznać się z całością ustaleń faktycznych oraz z pełną argumentacją prawną rozstrzygnięcia. W tym stanie rzeczy uprawniony jest pogląd, że zaskarżona decyzja odpowiada także wymogom art. 107 § 3 k.p.a.
Mając powyższe na względzie, po myśli art. 151 p.s.a., należało skargę oddalić.
Na marginesie wyjaśnić skarżącemu trzeba, iż podnoszone przez niego okoliczności dotyczące wymiaru usług opiekuńczych nie były przedmiotem badania Sądu, jako, że nie pozostają w związku z przedmiotową sprawą. Natomiast wyjaśnienie, czy w istocie dochodzi do malwersacji środków pomocowych, pozostaje poza kompetencjami Sądu.