Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędzia WSA Beata Kozicka Protokolant St. inspektor sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 grudnia 2021 r. sprawy ze skargi J. M. i skargi T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku energetycznego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza N. z dnia [...], nr [...].
Przedmiotem skarg wniesionych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez J. M. i T. R. (zwanych dalej również skarżącymi lub wnioskodawcami) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. (dalej w skrócie: SKO lub Kolegium) z dnia [...], nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Burmistrza N. z dnia [...], nr [...], odmawiającą przyznania skarżącym dodatku energetycznego.
Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Wnioskami o tożsamej treści z dnia 20 lutego 2020 r. skarżący wnieśli o przyznanie dodatku mieszkaniowego i ryczałtu energetycznego.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Z-ca Kierownika Działu Pomocy Środowiskowej i Świadczeń Ośrodka Pomocy Społecznej w N. (dalej w skrócie: OPS w N.), działając z upoważnienia Burmistrza N., odmówił skarżącym przyznania dodatku mieszkaniowego. Decyzja ta została doręczona skarżącym w dniu 8 czerwca 2020 r.
Odrębnymi pismami z dnia 20 czerwca 2020 r. skarżący wnieśli odwołanie od powyższej decyzji.
W wyniku rozpatrzenia odwołań J. M. i T. R. Kolegium decyzją z dnia [...], nr [...], utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji z dnia [...].
Jednocześnie decyzją z dnia [...], nr [...], Dyrektor OPS w N., działając z upoważnienia Burmistrza N., odmówił skarżącym przyznania dodatku energetycznego. Rozstrzygnięcie zostało wydane m.in. na podstawie art. 5c, art. 5d ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wyjaśnił, że oboje wnioskodawcy zamieszkują pod tym samym adresem i ubiegają się o to samo świadczenie, zatem uznał za zasadne zastosowanie art. 62 Kodeksu postępowania administracyjnego i wydanie jednej decyzji skierowanej do obojga wnioskodawców. Podał również, że ww. decyzją z dnia [...] o numerze [...] odmówił skarżącym przyznania dodatku mieszkaniowego z powodu przekroczenia dopuszczalnej powierzchni użytkowej. Stwierdził też, że z treści przedłożonych przez wnioskodawców dokumentów wynika, iż posiadają umowę na dostawę energii elektrycznej, zamieszkują w miejscu dostarczania energii elektrycznej, ale nie pobierają dodatku mieszkaniowego. W tych okolicznościach przyjął, że skarżący nie posiadają statusu odbiorcy wrażliwego energii elektrycznej, którym zgodnie z art. 3 pkt 13c ustawy jest osoba, której przyznano dodatek mieszkaniowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2133), a która jest stroną umowy kompleksowej lub umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej z przedsiębiorstwem energetycznymi i zamieszkuje w miejscu dostarczania energii elektrycznej. Organ wywiódł, że prawo do dodatku energetycznego pozostaje zatem w ścisłym związku z prawem do dodatku mieszkaniowego. Natomiast w przypadku wnioskodawców została wydana decyzja o odmowie przyznania dodatku mieszkaniowego z dnia [...].
Z powyższą decyzją nie zgodzili się skarżący, którzy w odrębnych pismach z dnia 17 czerwca 2020 r. wnieśli odwołania (o identycznej treści), domagając się zmiany zaskarżonej decyzji, za czym przemawia - ich zdaniem - zarówno słuszny interes społeczny, jak i interes strony. Zarzucili kwestionowanej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego i przepisów procedury, co istotnie wpłynęło na wynik sprawy. Podnieśli, że istnieją sprzeczności w zakresie istotnych ustaleń OPS w N. z treścią zebranego w sprawie materiału, co doprowadziło do przyjęcia, iż nie przysługuje im dodatek energetyczny, ponieważ nie uwzględniono rozdzielności majątkowej stron z tytułu separacji oraz intercyzy, a tym samym nie uwzględniono, że są odrębnymi podmiotami prawa. Ponadto zarzucili organowi pierwszej instancji opieszałość w wydaniu decyzji. W uzasadnieniu odwołań podnieśli także zarzuty dotyczące przyczyn odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego w związku z przekroczeniem powierzchni normatywnej, wskazując, iż sąd - orzekając separację małżonków - nie orzekł o sposobie korzystania z mieszkania. Dalej podali, że została pominięta kwestia występująca podczas orzekania separacji, kiedy to odmówiono przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego na niepełnosprawnego męża, ponieważ mieszkania socjalne małżonków znajdowały się o dwieście metrów za daleko, czego dowodem ma być decyzja Kolegium z dnia [...], nr [...].