Zauważyć też należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych rozbieżnie oceniana jest możliwość kompensowania świadczeń i wypłaty wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości różnicy pomiędzy zbiegającymi się uprawnieniami. W ocenie składu orzekającego nie ma podstaw prawnych do takiego działania. W wyrokach m.in. z dnia 18 czerwca 2020 r., sygn. akt I OSK 254/20; z dnia 27 maja 2020 r., sygn. akt I OSK 2375/19 i z dnia 11 sierpnia 2020 r., sygn. akt I OSK 764/20 (publ. w CBOSA) Naczelny Sąd Administracyjny zasadnie dostrzegł, że wypłata świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy ustawową wysokością tego świadczenia i wysokością emerytury (netto), pozostawałaby w sprzeczności z treścią art. 17 ust. 3 u.ś.r., który wysokość świadczenia pielęgnacyjnego określa jednoznacznie kwotowo i nie pozwala na samodzielne określanie jego wysokości przez organ administracji w oparciu o jakiekolwiek przesłanki. Uwagi te należy analogicznie odnieść do zbiegu wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego z ustalonym wcześniej prawem strony do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Z drugiej strony jeżeli skarżącemu został wypłacony specjalny zasiłek opiekuńczy na podstawie obowiązującej decyzji, to należy uwzględnić, że zgodnie z art. 30 ust. 1 u.ś.r. można żądać zwrotu tylko świadczeń nienależnie pobranych.
Mimo powyższego Sąd ma świadomość rozbieżnej interpretacji art. 24 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b i art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych, na co wskazują powoływane przez Kolegium, jak i w skardze orzeczenia sądów administracyjnych, dlatego nie można uznać, że ustalając prawo skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego od 25 czerwca 2020 r. Kolegium naruszyło prawo w sposób rażący, co uzasadniałoby stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
W konsekwencji, na zasadzie art. 134 § 2 p.p.s.a Sąd nie mógł wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego i skargę oddalił, na podstawie art. 151 p.p.s.a.