Skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w części dotyczącej czasokresu przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Domagał się przyznania świadczenia pielęgnacyjnego od miesiąca złożenia wniosku, tj. od dnia 1 grudnia
2019 r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:
- art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych przez jego błędne zastosowanie i przyznanie stronie skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego od dnia 25 czerwca 2020 r., a nie od dnia 1 grudnia 2019 r.;
- art. 27 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych przez jego błędną interpretację i uznanie, że pobieranie specjalnego zasiłku opiekuńczego przez stronę skarżącą stanowi negatywne kryterium do przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego;
- art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b w zw. art. 17 ust. 5 pkt 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych przez jego błędną interpretację i pominięcie, iż w razie zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego oraz specjalnego zasiłku opiekuńczego osoba uprawniona ma prawo wyboru jednego ze świadczeń;
- art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., art. 80 k.p.a. w zw. z art.107 § 3 k.p.a. przez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i przyjęcie, że sam fakt pobierania przez osobę skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego skutkuje brakiem prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalnia organy rozstrzygające w sprawie z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony.
Skarżący wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Skarga nie ma usprawiedliwionych podstaw prawnych.
Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.) oraz art. 133 § 1, art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325., dalej jako "p.p.s.a."), sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi, na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie jego wydania. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia może mieć miejsce w sytuacji, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym podlega prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność zastosowanej wykładni tych przepisów.
W ocenie Sądu zebrany w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, ani też, by nie były w toku postępowania respektowane zasady rzetelnej procedury zawarte w art. 7, art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256), dalej jako: "k.p.a.". Zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny i pozwalał na rozstrzygnięcie sprawy. Organ odwoławczy uwzględnił wszystkie dowody znajdujące się w aktach sprawy i poddał je swobodnej ocenie do czego uprawnia go art. 80 k.p.a. Zgodnie też z normą art. 107 § 3 k.p.a. organ odwoławczy przedstawił ustalenia faktyczne, wyjaśnił rozumienie zastosowanych przepisów i podał wnioski. Okoliczność, że skarżący nie zgadza się z dokonaną przez organ oceną prawną nie świadczy o naruszeniu powołanych przepisów.