Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Piotr Chybicki sędzia WSA Tadeusz Lipiński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 3 listopada 2021 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
Decyzją z "[...]" wydaną przez Kierownika Działu Świadczeń Rodzinnych, Wychowawczych i Funduszu Alimentacyjnego Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. działającą z upoważnienia Burmistrza Miasta B. (dalej jako: organ i instancji), na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 2 pkt 2 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 111 ze zm., dalej jako: u.ś.r.), odmówiono przyznania S.K. (dalej jako: strona lub skarżąca) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na matkę M. C. W uzasadnieniu podano, że do wniosku dołączono orzeczenie z "[...]" o znacznym stopniu niepełnosprawności, wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. na okres do 30 września 2021 r. Podano, że zarówno strona, jak i osoba wymagająca opieki zamieszkują w jednym budynku, w sąsiadujących mieszkaniach. Osoba wymagająca opieki prowadzi gospodarstwo domowe z konkubentem W. K. Wskazano, że strona opiekuje się matką od 7 lat i pracownik socjalny nie ma żadnych zastrzeżeń co do sprawowanej opieki, przy czym matka strony wymaga opieki całodobowej. Wskazano, że z treści orzeczenia wynika, ze ustalony stopień niepełnosprawności datuje się na 10 sierpnia 2015 r., czyli od 45 roku zbycia osoby niepełnosprawnej. Podniesiono w związku z tym, że zdaniem organu I instancji, nie został spełniony warunek określony w art. 17 ust. 1b u.ś.r., a przepis ten nie został przez ustawodawcę zmieniony lub uchylony. Ponadto w ocenie organu I instancji zakres czynności wykonywanych w ciągu dnia nie zajmuje takiej ilości czasu, aby strona nie mogła podjąć zatrudnienia, chociażby w niepełnym wymiarze czasu pracy. Także nie wynika z materiału dowodowego, aby inne osoby, czyli pozostałe dzieci, zobowiązane do alimentacji, nie mogły takiej opieki sprawować, bądź wspomóc finansowo w zapewnieniu opieki nad matką. Wskazano ponadto, że od 7 października 2015 r. strona posiada prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego, ostatnio przyznanego na podstawie decyzji z "[...]" na okres do 31 października 2021 r.
W odwołaniu do tej decyzji strona, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzuciła:
- naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wydanie decyzji poprzez zastosowanie normy prawnej wyrażonej wart. 17 ust. 1 b u.ś.r. bez uwzględnienia okoliczności, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. o sygn. akt K38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP.
- błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b u.ś.r. polegającą na pominięciu celów u.ś.r. i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez opiekuna specjalnego zasiłku opiekuńczego stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt pobierania przez skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego ma przesądzające znaczenie dla oceny wniosku skarżącej o przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.