Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2010 r. sprawy ze skargi H.R. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku
Decyzją z dnia 6 marca 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., działając na podstawie art. 59 ust. 1 i art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm., dalej jako K.p.a.) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy R. z dnia 24 października 2008 r. wydaną z wniosku L.R. o ustalenie warunków zabudowy na działkach "[...]".
Wyrokiem z dnia 13 października 2009 r. (sygn. akt II SA/Ol 534/09) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, rozpoznaniu sprawy ze skargi H.R. i Z.R. na powyższą decyzję Kolegium, uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji, orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu i zasądził na rzecz skarżących od organu odwoławczego kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wnioskiem z dnia 11 lutego 2010 r. H.R. zwrócił się o zawieszenie postępowania administracyjnego, podając, że toczy się postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia położenia granic między jego nieruchomością i nieruchomością inwestora. Wyznaczenie granic tych nieruchomości, stanowiło w ocenie wnioskodawcy, zagadnienie wstępne decydujące o prawidłowej odległości lokalizacji planowanej inwestycji od granicy z jego nieruchomością.
Postanowieniem z dnia 23 marca 2010 r. Burmistrz Miasta i Gminy R. odmówił zawieszenia postępowania w sprawie. W uzasadnieniu wyjaśnił, że na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. zbadał istnienie związku przyczynowego między rozgraniczeniem nieruchomości a ustaleniami zawartymi w projekcie decyzji o warunkach zabudowy i ustalił, że taki związek nie istnieje. Stwierdził, że ewentualne przesunięcie granic nieruchomości nie będzie miało wpływu na ustalenia zawarte w decyzji wydanej w sprawie warunków zabudowy. Dodał ponadto, że odległości, w jakich dopuszczalne jest posadowienie budynku określają przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690, ze zm.).
Organ pierwszej instancji wywiódł ponadto, że art. 97 K.p.a. nie daje możliwości złożenia wniosku o zawieszenie postępowania osobom uczestniczącym w postępowaniu, nie będącym stroną. Zawieszenie na wniosek strony jest dopuszczalne tylko wówczas, jeżeli ta strona jednocześnie wniosła o przeprowadzenie postępowania, co wynika z art. 98 K.p.a. Zatem, zdaniem organu, H.R. nie miał legitymacji do wnioskowania o zawieszenie w trybie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. Burmistrz wskazał, że ten sam organ rozpoznaje obie sprawy, co również wyklucza możliwość zawieszenia postępowania.
W złożonym zażaleniu H.R. wyjaśnił, że równolegle toczyły się postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i postępowanie rozgraniczeniowe, ustalające właściwy przebieg granicy pomiędzy jego nieruchomością a nieruchomością inwestora. W toku postępowania rozgraniczeniowego wynikły rozbieżności dotyczące legalności posadowienia przez inwestora ogrodzenia w miejscu oznaczonym na mapach załączonych do projektu decyzji jako granica tych działek. Żalący się uznał, że wydanie decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy przed rozstrzygnięciem kwestii położenia granic może naruszać jego prawo własności. Stwierdził, iż nawet uznając jego wniosek za niezasadny, organ pierwszej instancji powinien był prawidłowo ustalić stan faktyczny sprawy, czego zaniechał. Dodał, że realizując zasadę przewidzianą w art. 9 K.p.a., organ powinien był poinformować go o innej możliwości załatwienia sprawy.