Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.
Decyzją z dnia "[...]" r., Starosta Powiatu uznał S.K. z dniem 30 czerwca 2020 r. za osobę bezrobotną i odmówił przyznania prawa do zasiłku. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w dniu rejestracji strona spełnia warunki do uznania za osobę bezrobotną, natomiast nie spełnia warunków do przyznania prawa do zasiłku, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2019 r., poz. 1482 z późn. zm.), zwanej dalej: "ustawą".
W odwołaniu od decyzji strona wskazała, że w związku z opuszczeniem zakładu karnego, w którym miał ciągłość pobytu od 25 maja 2018 r. do 22 lipca
2019 r., a następnie środka zapobiegawczego w dniach 22 lipca 2019 r. - 24 czerwca 2020 r. Odwołujący się wniósł o wypłacenie należnego zasiłku dla bezrobotnych, który przysługiwał za okres przepracowany od 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 stycznia 2018 r.
Po rozpatrzeniu odwołania strony, Wojewoda, decyzją z dnia "[...]" r., utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że podstawę zaskarżonej decyzji stanowi art. 71 ust. 1 i 2 ustawy, zawierający enumeratywnie przesłanki, niezbędne do tego, by osobie rejestrującej się mogło zostać przyznane prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Niezbędne jest w przedmiotowej sprawie sprawdzenie, czy w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień ostatniego zarejestrowania (tj. od 29 grudnia 2018 r. do 29 czerwca 2019 r.), strona była zatrudniona i osiągała wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę lub spełniała też inne warunki, określone w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy. Z akt postępowania - w ocenie organu odwoławczego wynika, że strona nie legitymuje się żadną z aktywności wymienionych przez ustawodawcę w powyższych regulacjach, mogących stanowić podstawę do przyznania zasiłku dla bezrobotnych. W niniejszej sprawie nie może też mieć zastosowania art. 71 ust. 3 ustawy, bowiem z akt postępowania wynika, że odwołujący się przebywał w Zakładzie Karnym do dnia 22 lipca 2019 r., następnie do dnia 24 czerwca 2020 r., w Szpitalu Psychiatrycznym, natomiast w PUP zarejestrował się w dniu 30 czerwca 2020 r. Przepis art. 71 ust. 3 ustawy nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem wyraźnie określono w nim, iż prawo do zasiłku może przysługiwać osobom, które zarejestrowały się w okresie 30 dni od dnia zwolnienia z zakładów karnych lub aresztów śledczych. Nie przewidziano tu możliwości przyznania prawa do zasiłku osobom opuszczającym inne miejsca odosobnienia poza wymienionymi. Wskazano, że zarówno Kodeks karny, jak i Kodeks karny wykonawczy wyraźnie rozgraniczają odbywanie kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym, od przebywania w innym zakładzie w ramach środka zabezpieczającego, jak to miało miejsce w omawianej sprawie. Organ odwoławczy wyjaśnił, że ustawodawca nie zezwolił organom administracji na ustalenie omawianego okresu z uwzględnieniem innych okoliczności, niż określone w przytoczonych przepisach. Przesłanki wymagane do ustalenia zasiłku dla bezrobotnych określone zostały jednoznacznie i w sposób zupełny. Mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie uprawniają organów do uznaniowego przyznawania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.