1. przepisów prawa materialnego, przez błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b w zw. z art. 27 ust. 5 u.ś.r., polegające na pominięciu celów ustawy i przyjęciu, że okoliczność pobierania przez skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego, stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego ma przesądzające znaczenie dla oceny wniosku skarżącej o przyznanie jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego;
2. przepisów prawa materialnego, przez błędną wykładnię art. 17 ust. 1b u.ś.r.
z pominięciem okoliczności, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, został on uznany za niekonstytucyjny w zakresie, w jakim różnicuje on prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez co narusza to art. 190 ust. 1 Konstytucji RP;
3. przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., art. 80 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. przez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i przyjęcie, że sam fakt pobierania przez skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego skutkuje brakiem prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalnia organy rozstrzygające w sprawie z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony.
Decyzją z "[...]" r., w wyniku rozpatrzenia odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło powyższą decyzje i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania. Kolegium stwierdziło, że w analizowanym przypadku bezspornym pozostaje fakt, iż A. S. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, zaś zaliczenie do znacznego stopnia niepełnosprawności nastąpiło na mocy orzeczenia z dnia 12 października 2017 r. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 16 maja 2011 r. i został on orzeczony na czas nieokreślony. Niepełnosprawność powstała po ukończeniu przez A. S. 25 roku życia. Kolegium zauważyło, że w związku ze złożeniem wniosku o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, organ nie przeprowadził żadnych czynności. Nie potwierdził również, że okoliczności ustalone przy okazji czynności w sprawie specjalnego zasiłku opiekuńczego nie uległy zmianie. Organ odwoławczy zobowiązał organ I instancji do przeprowadzenia wywiadu i ustalenia czy świadczona przez skarżącą opieka rzeczywiście obiektywnie uniemożliwia jej podjęcie zarobkowania. Odnosząc się natomiast do problematyki czasu powstania niepełnosprawności, Kolegium zgodziło się z argumentacja pełnomocnika skarżącej. Podkreśliło, że art. 17 ust. 1b u.ś.r. był przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego. Wyrokiem z dnia 21.10.2014 r., sygn. akt K 38/13 Trybunał Konstytucyjny nie uchylił co prawda tego przepisu, jednak w treści uzasadnienia jednoznacznie wskazał, że opiekunowie dorosłych osób niepełnosprawnych muszą być przez ustawodawcę traktowani jako podmioty należące do tej samej klasy. Powyższy wyrok ma niewątpliwie wpływ na ocenę uprawnienia do świadczenia pielęgnacyjnego, gdyż stanowisko sądów administracyjnych w analogicznych przypadkach, jak w niniejszej sprawie, jest w zasadzie jednolite, nakazując organom w pierwszej kolejności badać spełnienie przesłanek określonych w art. 17 ust. 1 u.ś.r., z wyłączeniem zakwestionowanej przez Trybunał przesłanki czasu powstania niepełnosprawności. Wskazana zatem przez organ przyczyna odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia, jest chybiona. Ponadto Kolegium podniosło, że skarżąca we wniosku wyraźnie zaznaczyła, że zrezygnuje z pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego w przypadku przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego. Organ rozpoznał zaś złożony wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego przed rozstrzygnięciem co do specjalnego zasiłku opiekuńczego. W ocenie organu odwoławczego, w pierwszej kolejności organ winien uchylić decyzję o przyznaniu specjalnego zasiłku opiekuńczego, następnie w odpowiednim czasie, by uniknąć pozbawienia skarżącej środków utrzymania, rozpatrzyć wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z uwzględnieniem podniesionych wyżej kwestii. Innym rozwiązaniem jest przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego pod warunkiem zrzeczenia się pobieranego już świadczenia (por. wyrok NSA z dnia 13.04.2018 r., sygn. akt I OSK 82/18).