Samo podjęcie przez radę gminy uchwały stwierdzającej zgodność planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego gminy w sytuacji, gdy ta zgodność faktycznie nie występuje, nie spełnia wymogu stawianego przez art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora (spr.) Asesor WSA Renata Kantecka Protokolant Ewa Rychcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2007 r. sprawy ze skargi Burmistrza Miasta na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Uchwałą Nr "[...]" z dnia "[...]" Rada Miejska "[...]" uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]" w obrębach geodezyjnych: "[...]".
Wojewoda rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia "[...]", znak: "[...]", stwierdził nieważność powyższej uchwały, gdyż ocenił, iż rażąco narusza ona prawo. W toku postępowania nadzorczego Wojewoda ustalił brak zgodności ustaleń miejscowego planu z ustaleniami studium. Z wyrysu planu miejscowego wynika bowiem, że teren przeznaczony w planie pod zabudowę mieszkaniową o symbolach od 1 MN do 5 MN w studium oznaczony jest jako teren rolny szczególnie chroniony i jako pozostałe grunty rolne, teren przeznaczony w planie pod zieleń urządzoną o symbolu 1 ZP w studium oznaczony jest jako pozostałe grunty rolne i jako potencjalne tereny do zalesienia, zaś teren przeznaczony w planie pod zabudowę mieszkaniową o symbolach 7 MN i 8 MN oraz teren zieleni urządzonej 2 ZP oznaczone są w studium jako pozostałe grunty rolne. Wojewoda zarzucił również, że w załączniku nr 2 nie określono linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu i zasadach zagospodarowania pomiędzy terenami 6 MN i 1 ZP. Zaznaczona została jedynie nieprzekraczalna linia zabudowy dla zabudowy mieszkaniowej. Pozostaje to w rażącej sprzeczności z treścią art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W złożonej skardze Gmina zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) polegające na naruszeniu samodzielności Gminy w sferze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz uchybienie art. 91 ust. 1 tej ustawy przez przyjęcie, że przedmiotowa uchwała rażąco narusza prawo; art. 20 i art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) poprzez naruszenie przez Wojewodę samodzielności skarżącej w sferze planowania przestrzennego, przyjmując bezzasadnie, że to temu organowi a nie gminie przysługuje wyłączna kompetencja do oceny zgodności studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz przez błędne przyjęcie, że nastąpiło naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego; art. 165 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ograniczenie gminy w wykonywaniu władztwa planistycznego. Pełnomocnik Gminy wywodził ponadto, iż zgodność planu ze studium w niniejszej sprawie istnieje, gdyż zgodność tę należy pojmować jako niekolizyjność z planowanym rozmieszczeniem inwestycji celu publicznego i z ograniczeniami wynikającymi z przepisów odrębnych w odniesieniu do obszarów chronionych.