Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant sekretarz sądowy Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi Gminy Mrągowo na zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Olsztynie z dnia 20 marca 2015 r. w przedmiocie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Mazurska Ostoja Żółwia Baranowo PLH280055 oddala skargę.
Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska (dalej jako RDOŚ) w dniu 20 marca 2015 r., na podstawie art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 627 ze zm.) dalej jako u.o.p., wydał zarządzenie w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Mazurska Ostoja Żółwia Baranowo PLH280055 (zwanym dalej: zarządzeniem, planem zadań ochronnych).
Na powyższe zarządzenie, zmienione zarządzeniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia 20 maja 2016 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Mazurska Ostoja Żółwia Baranowo PLH280055, Gmina Mrągowo wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie domagając się stwierdzenia jego nieważności.
Zaskarżonemu zarządzeniu zarzucono naruszenie wymienionych w skardze przepisów: Konstytucji RP, ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm.), ustawy o ochronie przyrody, rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie sporządzania projektu planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 (Dz.U. Nr 34, poz. 186 ze zm.) dalej jako: rozporządzenie z 17 lutego 2010 r. oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348)
W odpowiedzi na skargę RDOŚ wniósł o jej oddalenie wskazując, że zaskarżony plan zadań ochronnych został sporządzony z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 28 ust. 10 u.o.p. oraz zgodnie z przepisami rozporządzenia z 17 lutego 2010 r. RDOŚ wyjaśnił, że organem opracowującym projekt listy obszarów Natura 2000, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, jest GDOŚ.
Wyrokiem z dnia 28 marca 2017 r. sygn. akt II SA/Ol 1323/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie stwierdził nieważność zaskarżonego zarządzenia. Sąd kontrolując zaskarżone zarządzenie uznał, że podczas sporządzania planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 (...) zostały naruszone przepisy rozporządzenia z 17 lutego 2010 r.
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Olsztynie.
Następnie wyrokiem z 23 maja 2019 r. sygn. akt II OSK 1693/17 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten wskazał m.in., że nie znajduje uzasadnienia stanowisko Sądu pierwszej instancji, jakoby tylko z powodu braku weryfikacji terenowej siedlisk przyrodniczych żółwia błotnego nastąpiło naruszenie prawa w tej sprawie uzasadniające unieważnienie zarządzenia. Badania terenowe dotyczące występowania, populacji i zagrożeń bytności żółwia błotnego przeprowadzono, a brak weryfikacji ustalonych danych nie stanowił oczywistego naruszenia § 3 pkt 3 rozporządzenia z 17 lutego 2010 r.
Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że to na składającym skargę ciąży obowiązek wykazania naruszenia jego interesu prawnego polegające na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą a własną, indywidualną i prawnie chronioną sytuacją. Nie wystarcza więc wykazanie, że dane zarządzenie narusza interes faktyczny strony skarżącej pojmowany w sposób subiektywny. Niewątpliwie prawo własności nieruchomości może uzasadniać w określonych okolicznościach sprawy istnienie interesu prawnego w zaskarżaniu przedmiotowego zarządzenia, jednakże skarżąca Gmina ani razu nie powołała się na przysługujące jej prawo własności do nieruchomości, które byłoby ograniczone na skutek wejścia w życie ww. zarządzenia. Także Sąd pierwszej instancji nie wskazał, na jakiej podstawie przyjmuje, że prawo własności przysługiwało Gminie i zaskarżone zarządzenie ingeruje w sposób jego wykonywania. Interes prawny lub uprawnienie nie może być wywodzony z przepisów ustrojowych, określających zadania publiczne poszczególnych organów samorządu. Okoliczność, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm.) rada gminy uchwala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie oznacza, że ten przepis stanowi o interesie prawnym lub prawnie określonym obowiązku rady gminy jako źródle legitymacji do zaskarżenia aktu prawa miejscowego. Nakładane przez ustawodawcę na organy samorządu terytorialnego zadania publiczne nie mogą być źródłem interesu prawnego takiej jednostki samorządu. Rada gminy uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wykonuje kompetencję związaną z nałożonym zadaniem publicznym na taką jednostkę samorządu, a nie reprezentuje swój interes prawny, którego w takiej sytuacji nie posiada. Mając powyższe na uwadze NSA stwierdził, że częściowo zasadny jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. przez Sąd pierwszej instancji polegający na pominięciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazania naruszenia interesu prawnego strony skarżącej kasacyjnie. Lakoniczne stwierdzenie, że Gmina posiada prawo własności nieruchomości mimo, że nic takiego nie wynika ani z akt sprawy, ani też na tę okoliczność nie wskazywała sama Gmina w skardze, nie może uzasadniać dokonania takiej oceny przez Sąd.