Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w przedmiocie zawieszenia w obowiązkach służbowych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi A.Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie zawieszenia w obowiązkach służbowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej na rzecz skarżącego kwotę 90,- zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Inne orzeczenia o symbolu:
6194 Funkcjonariusze Służby Więziennej
Inne orzeczenia z hasłem:
Służba więzienna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Generalny Służby Więziennej
Uzasadnienie strona 1/7

Decyzją personalną Nr "[...]" z dnia "[...]" Dyrektor Aresztu Śledczego "[...]", z powołaniem się na art. 104 K.p.a., art. 31 ust. 1 pkt 4, art. 32 ust. 2, art. 37 ust.2 oraz art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, zawiesił starszego strażnika działu ochrony A.Z. w czynnościach służbowych na okres od dnia "[...]" do "[...]" z jednoczesnym zawieszeniem wypłaty 50% należnego uposażenia. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że wymieniony funkcjonariusz, w związku z długotrwałym zwolnieniem lekarskim, pismem Dyrektora Aresztu Śledczego z dnia "[...]" został skierowany na badania lekarskie, celem ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. W piśmie tym wskazano funkcjonariuszowi przepis art. 229 § 2 Kodeksu Pracy jako podstawę prawną takiego działania. W dniu "[...]" A.Z. otrzymał polecenie służbowe stawienia się w Zakładzie Medycyny Pracy "[...]". Raportem z dnia "[...]" A.Z. odmówił wykonania polecenia służbowego i nie poddał się kontrolnym badaniom. Organ stwierdził, że brak aktualnego zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego zdolność do służby po długotrwałej chorobie, zgodnie z art. 229 § 4 Kodeksu Pracy, powoduje niedopuszczenie funkcjonariusza do służby. Dyrektor Aresztu Śledczego powołał się na to, iż "zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 2 funkcjonariusza można zawiesić w czynnościach służbowych w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, jeżeli jest to celowe z uwagi na dobro postępowania lub dobro służby". Organ pouczył funkcjonariusza, że uchylenie zawieszenia nastąpi z chwilą przedłożenia aktualnego zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na określonym stanowisku służbowym. Na podstawie art. 108 K.p.a. organ nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na wyjątkowo ważny interes służby.

A.Z. wniósł od tej decyzji odwołanie (błędnie nazwane zażaleniem) domagając się stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Zarzucał organowi naruszenie art. 7 K.p.a., art. 10 § 1 K.p.a., art. 77 K.p.a. oraz art. 107 K.p.a. Ponadto odwołujący się zarzucał organowi błędną interpretację art. 229 § 2 i § 4 Kodeksu Pracy. W uzasadnieniu powoływał się na to, że dysponuje aktualnym orzeczeniem lekarskim, które jest ważne do 17 maja 2009 r. Ponadto odwołujący się zarzucał, że nie mają w jego sprawie zastosowanie przepisy Kodeksu Pracy, ponieważ funkcjonariusze Służby Więziennej pozostają w stosunku administracyjnym i nie są pracownikami a przepisy ustawy o Służbie Więziennej nie odsyłają w tym zakresie do przepisów Kodeksu Pracy. Wywodził także, że przepis art. 37 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej, wskazany jako podstawa wydania decyzji, nie może być stosowany w oderwaniu od art. 37 ust. 1 tej ustawy. Ponadto przepis art.37 ust. 2 ma charakter fakultatywny i umożliwia organowi zawieszenie w czynnościach w ramach tak zwanego uznania administracyjnego, co nie oznacza dowolności w działaniach i interpretacji prawa. Przesłanka " dobra postępowania lub dobra służby" powinna zostać ustalona i skonkretyzowana, czego organ nie uczynił. A.Z. zarzucił, iż organ nie ustalił wnikliwie stanu faktycznego sprawy ograniczając się do stwierdzenia, że skarżącemu został przedstawiony zarzut popełnienia przewinienia o naruszenie art. 125 ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej. Sam fakt, iż zostały przedstawione zarzuty nie może świadczyć o naruszeniu przez funkcjonariusza prawa a organ I instancji nie dokonał w tym zakresie samodzielnych ustaleń. Odwołujący się podnosił, że decyzja powinna określać merytoryczne powody rozstrzygnięcia a nie przytaczać tylko zwroty ustawowe oraz spełniać wymogi, stawiane przez art. 107 K.p.a. Zdaniem odwołującego się organ nie przestrzega reguły jednakowego traktowania wszystkich funkcjonariuszy, co przejawia się kierowaniem skarżącego na badania z coraz to innych powodów, z zastosowaniem coraz to innych przepisów prawa i powołaniem się " nie jako obligatoryjnie stosowane do ustaleń określenia orzecznictwa rzekomego inwalidztwa skarżącego". A.Z. zarzucił również, że organ, nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności , naruszył art. 108 K.p.a poprzez samo powołanie się na ważny interes służby bez wykazania, że taka okoliczność faktyczna rzeczywiście zaistniała. Ponadto odwołujący się kwestionował tę część decyzji, którą w formie pouczenia, nałożono na niego obowiązek bez wskazania podstawy prawnej takiego działania.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6194 Funkcjonariusze Służby Więziennej
Inne orzeczenia z hasłem:
Służba więzienna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Generalny Służby Więziennej