Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi A. M. na czynność Prezydenta Miasta w przedmiocie zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdów 1) stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; 2) uznaje obowiązek Prezydenta Miasta dokonania na rzecz skarżącego A.M. zwrotu kwoty 1700zł (słownie: tysiąc siedemset złotych), stanowiącej część opłaty uiszczonej za wydanie 4 kart pojazdu; 3) zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącego A. M. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
"[...]" , pismem z dnia 21 września 2011 r., wezwał Prezydenta Miasta "[...]" do zwrotu nienależnie pobranych kwot za karty pojazdów: "[...]"
Pismem z dnia 27 września 2011 r. organ poinformował skarżącego, że odmawia zwrotu należności za karty pojazdu ww. pojazdów uwagi na to, że roszczenie uległo przedawnieniu.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt "[...]", Sąd Rejonowy w "[...]" oddalił powództwo skarżącego przeciwko Gminie Miasto "[...]" o zapłatę i zasądził od niego na rzecz pozwanej Gminy 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Następnie, skarżący wezwał organ w dniu 27 stycznia 2017 r. do zwrotu nadpłaty w wysokości 1.700 zł, powstałej z tytułu nienależnie uiszczonych, zawyżonych opłat za wydanie karty pojazdy dla samochodów: "[...]" W uzasadnieniu wezwania skarżący powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04 i postanowienie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 10 grudnia 2007 r., wydane w sprawie C-134/07. Wywiódł ponadto, że niezasadny jest pogląd o konieczności rozpatrzenia wniosku o zwrot części opłaty za kartę pojazdu z uwzględnieniem przepisów działu III Ordynacji podatkowej, na zasadzie odesłania zawartego w art. 67 w zw. z art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.).
Pismem z dnia 1 marca 2017 r. organ poinformował skarżącego, że zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2010 r., sygn. akt III CZP37/2010, bieg przedawnienia roszczeń o zwrot części opłaty za kartę pojazdu rozpoczyna się od dnia spełnienia świadczenia i przedawnia się z upływem trzech lat. Natomiast, zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 67/11, roszczenie o zwrot nienależnie pobranych opłat za wydanie karty pojazdu przedawnia się po upływie 10 lat. W przedmiotowej sprawie roszczenie przedawniło się więc w 2014 r. Organ poinformował ponadto, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w "[...]" z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt "[...]" został oddalony pozew skarżącego o zapłatę kwoty 1.700 zł z tytułu zwrotu opłaty za karty pojazdów.
Skarżący, pismem z dnia 8 marca 2017 r., wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa polegającego na odmowie zwrotu kwoty 1.700 zł, nienależnie uiszczonej za wydanie opisanych wyżej czterech kart pojazdu, powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04 i postanowienie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 10 grudnia 2007 r., wydane w sprawie C-134/07. Wywiódł również, że niezasadny jest pogląd o konieczności rozpatrzenia wniosku o zwrot części opłaty za kartę pojazdu z uwzględnieniem przepisów działu III Ordynacji podatkowej, na zasadzie odesłania zawartego w art. 67 w zw. z art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.). Skarżący wskazał ponadto, że sprawa może być rozpoznawana w postępowaniu sądowoadministracyjnym.