Dnia 29 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Ewa Osipuk sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 29 września 2020 roku sprawy ze skargi K.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego "[...]" z dnia "[...]" r., nr "[...]" w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję w pkt. 2a w zakresie początkowej daty przyznania skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego "[...]" na rzecz skarżącego kwotę 480 zł. (czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z "[...]" r. Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej "[...]" (dalej: "organ pierwszej instancji") odmówił K.R. (dalej: "Skarżący") przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na matkę. Organ pierwszej instancji stwierdził, że wprawdzie Skarżący sprawuje opiekę nad matką, lecz niepełnosprawność osoby wymagającej opieki istnieje od 64. roku życia, co stosownie do art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2220, z późn. zm.), dalej jako "ustawa", wyklucza możliwość przyznania przedmiotowego świadczenia. Podkreślił, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, nie orzekł o utracie mocy ww. przepisu, a więc nadal obowiązuje on w systemie prawa. Podniósł ponadto, że decyzją z "[...]" r. przyznał Skarżącemu zasiłek dla opiekuna na matkę, a decyzja ta nadal pozostaje w obrocie prawnym, co również uniemożliwia uwzględnienie wniosku.
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze
"[...]" (dalej: "Kolegium") decyzją z "[...]" r. uchyliło w całości zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
Kolegium wywiodło, że od czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 21 października 2014 r., art. 17 ust. 1b nie znajduje zastosowania w zakresie objętym tym wyrokiem. W konsekwencji, rozpoznając wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego złożony przez opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej, organ administracji w obecnym stanie prawnym ma obowiązek zbadać czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania tego świadczenia określone w art. 17 ustawy, z wyłączeniem tej części tego przepisu, która z dniem 23 października 2014 r. została uznana za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Decyzją z "[...]" r. organ pierwszej instancji uchylił własną decyzję z "[...]" r., zmienioną decyzją z "[...]" r., którą przyznał Skarżącemu zasiłek dla opiekuna.
Następnie, organ pierwszej instancji decyzją z "[...]" r. ponownie odmówił przyznania Skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na niepełnosprawną matkę, podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w decyzji z "[...]" r. odnośnie do możliwości stosowania art. 17 ust. 1b ustawy.
W złożonym odwołaniu Skarżący zarzucił powyższej decyzji naruszenie art. 17 ust. 1b ustawy przez pominięcie, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 uznano niekonstytucyjność części tego przepisu w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Zarzucił tez naruszenie art. 8 k.p.a., przez odmowę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego pomimo stanowiska Kolegium o bezspornym spełnieniu przesłanek warunkujących otrzymanie tego świadczenia i rezygnacji Skarżącego z otrzymywanego dotychczas zasiłku dla opiekuna, w konsekwencji czego pozostał on bez dochodu.