Dnia 17 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 17 września 2020 roku sprawy ze skargi J. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję w punkcie I. pkt 1; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz J. A. kwotę 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z "[...]" r. Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej "[...]" (dalej jako: "organ pierwszej instancji") odmówił J.A. (dalej jako: "Skarżąca") przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na męża - K.A.
W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji podał, że z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wydanego 12 lutego 2014 r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności "[...]", wynika, że mąż Skarżącej został zaliczony do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności, ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1 grudnia 2007 r., a niepełnosprawność istnieje od 18 września 2001 r., tj. od 47. roku życia. Stwierdził, że okoliczność ta, stosownie do art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2220 z późn. zm.), dalej jako: "ustawa", wyklucza możliwość przyznania przedmiotowego świadczenia. Ponadto, przyznanie tego świadczenia nie jest możliwe z uwagi na art. 17 ust. 5 pkt 5 i ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy, gdyż decyzją z "[...]" r. przyznano Skarżącej specjalny zasiłek opiekuńczy. Organ pierwszej instancji podniósł ponadto, że również z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy, nie jest możliwe przyznanie przedmiotowego świadczenia. Skarżąca orzeczeniem z 1 grudnia 2007 r. została bowiem zaliczona do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności na stałe. Ponadto, 12 sierpnia 2019 r. złożyła oświadczenie, że ze względu na stan zdrowia i pobyt w szpitalu w okresie kilku tygodni opiekę nad mężem sprawować będzie jej ciotka. Organ pierwszej instancji wskazał jednocześnie, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, nie oznacza usunięcia z ustawy kryterium wieku powstania niepełnosprawności i nie kreuje prawa do żądania świadczenia przez opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność ich podopiecznych powstała już po okresie dzieciństwa.
W złożonym odwołaniu Skarżąca zarzuciła powyższej decyzji:
- naruszenie art. 17 ust. 1b ustawy przez pominięcie, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP,
- naruszenie art. 17 ust. 1 i 1a ustawy przez zastosowanie normy prawnej w nim wyrażonej w sposób literalny, czego nie można pogodzić z konstytucyjnymi zasadami praworządności i równości,
- błędne zastosowanie art. 17 ust. 5 pkt 2a ustawy, gdyż nie ma on zastosowania w sprawach mających za przedmiot przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na rzecz współmałżonka,
- błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy, polegającą na pominięciu celów tej ustawy i przyjęcie, że pobieranie przez Skarżącą specjalnego zasiłku opiekuńczego stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego,