Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody w przedmiocie pozwolenia na budowę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Bogusław Jażdżyk sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant sekretarz sądowy Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2018 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącej Spółki kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/7

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że dnia "[...]"r. do Starosty I (dalej: organ I instancji, Starosta) wpłyną wniosek A sp. z.o.o. z siedzibą w W (dalej: skarżąca, inwestor), o udzielenie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej A (wieża kratowa "[...]" o wysokości "[...]"m. n.p.t.) wraz z infrastrukturą techniczną na dz. nr. "[...]" obr. C gm. L. Przedmiotowa inwestycja objęta byłą decyzją Wójta Gminy L z dnia "[...]"r. nr. "[...]" o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Organ gminy dokonał w przedmiotowym rozstrzygnięciu ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym na terenie gminy L polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej operatora A wraz z infrastrukturą towarzyszącą na działce nr. "[...]", obręb C gm. L. W sentencji rozstrzygnięcia wskazano m.in., że w zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017r. poz. 519 z późn.zm.) wraz z przepisami art. 71 i następnymi ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017r. poz. 1405).

W toku postępowania o wydanie pozwolenia na budowę Starosta I postanowieniem z dnia "[...]"r nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia projektu budowlanego o decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia. W odpowiedzi inwestor pismem z dnia "[...]"r. wyraził stanowisko, że nałożony obowiązek przedłożenia decyzji środowiskowej nie ma podstaw prawnych.

Starosta I, po rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia "[...]"r. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej A (wieża kratowa "[...]" o wysokości "[...]" m. n.p.t.) wraz z infrastrukturą techniczną na dz. nr. "[...]" obr. C gm. L.

Od powyższej decyzji pismem z "[...]"r. odwołanie złożył inwestor, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę zgodnie ze złożonym wnioskiem. W uzasadnieniu po przedstawieniu okoliczności faktycznych sprawy, inwestor zakwestionował koniczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia.

Wojewoda W decyzją z dnia "[...]"r. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygniecie organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano, że organ administracji architektoniczno-budowalnej przyjmując wniosek o pozwolenie na budowę ma obowiązek sprawdzić czy wniosek jest jednoznaczny, kompletny a jego forma i zakres są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa oraz z załączanymi do wniosku dokumentami. Jak zaznaczył dalej organ odwoławczy, decyzja starosty wydana została na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (dalej: p.b.). Przytoczono treść przepisów ustawy, w tym art. 35 ust. 1 i 3 oraz art.33 ust.1 p.b. Organ odwoławczy wyjaśnił, że Starosta I zasadnie zakwestionował ustalenia Wójta Gminy L, wskazujące że przedmiotowa inwestycja nie należy do przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Wskazano, że na potrzeby kwalifikacji przedsięwzięcia inwestor przyjął moc pojedynczej anteny EIRP mniejszą niż 2000W, a w ocenie Wojewody przyjęcie mocy pojedynczej anteny która wynosi mniej niż 2000W nie jest prawidłowe. Jak wyjaśniał organ, zamiarem inwestora jest budowa stacji bazowej telefonii komórkowej, na jednej wieży o wysokości całkowitej "[...]"m n.p.t. na której zainstalowane będzie dwanaście anten sektorowych oraz sześć anten radioliniowych. Anteny sektorowe rozmieszczone będą w trzech azymutach: 90º antena B1, B2, B3 i B4, 210º - antena C1, C2, C3 i C4 oraz 320º - antena A1, A2, A3 i A4. W poszczególnych azymutach nie występują pojedyncze anteny (emitery). W takim przypadku w ocenie organu odwoławczego, należy moc anten (emiterów) skierowanych w jednym kierunku zsumować. W rezultacie przyjęcia takiego założenia wojewoda, ustalił moc anteny dla azymutu 320º na 7841W, dla azymutu 90º 7841W, dla azymutu 210º 7841W. Wobec takich ustaleń, Wojewoda stwierdził, że przedmiotowa inwestycja należy do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, co skutkuje koniecznością przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, zakończonej wydaniem stosownej decyzji "środowiskowej". W dalszej kolejności stwierdzono, że nie jest trafny pogląd inwestora, zgodnie z którym kwestię konieczności wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zostały rozstrzygnięte w postępowaniu o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.) decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Związanie, o którym mowa w art. 55 u.p.z.p. nie ma charakteru bezwzględnego. Nie oznacza ono, że organ administracji publicznej wydający pozwolenie na budowę zobowiązany jest udzielić pozwolenia na budowę stronie legitymującej się ważną decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Obowiązek wykazania się przez inwestora taką decyzją stanowi jedynie jeden z warunków wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Związanie oznacza, że organ nie może wydać pozwolenia na budowę dla inwestycji której warunki nie odpowiadały by warunkom ustalonym w tej decyzji. Jeżeli zaś tym warunkom inwestor w projekcie budowlanym nie sprosta, organ administracji architektoniczno-budowlanej odmówi udzielenia pozwolenia na budowę. Jak wywodził organ odwoławczy zgodnie z art. 72 ust.1 pkt.3 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz w ocenach oddziaływania na środowisko, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która w trybie art. 4 u.p.z.p. przybiera postać warunków zabudowy lub lokalizacji inwestycji celu publicznego, może być wydana dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. To, że takiej decyzji środowiskowej nie wydano przed podjęciem decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dla spornej inwestycji nie oznacza automatycznie, iż w tej sprawie organ administracji architektoniczno-budowlanej ma zaniechać ustalenia wymagalności takiej decyzji środowiskowej na tym etapie procesu inwestycyjnego. Z uwagi na powyższe Wojewoda wskazał, że organ I instancji zasadnie uznał, że inwestor nie wywiązał się z nałożonego obowiązku uzupełnienia projektu budowlanego i zobowiązany był wydać decyzję odmowną.

Strona 1/7