Podstawą podjętego w sprawie rozstrzygnięcia jest przepis art. 39 ust. 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Zaskarżoną bowiem decyzją przedłużono skarżącemu okres zawieszenia w czynnościach służbowych na czas od dnia "[...]"grudnia 2007 r. do czasu uzyskania prawomocnego wyroku sądu, w postępowaniu karnym toczącym się przeciwko skarżącemu podejrzanemu o popełnienie opisanych szczegółowo w uzasadnieniu decyzji organu I instancji przestępstw o charakterze umyślnym. Wskazać należy, iż użyte w owym przepisie prawa słowo "może" oznacza, że decyzja podejmowana na jego podstawie ma charakter uznaniowy.
Podkreślić również należy, iż decyzje podejmowane w ramach uznania administracyjnego podlegają kontroli sądu administracyjnego lecz zakres tej kontroli jest inaczej ukształtowany niż zakres kontroli decyzji o charakterze związanym. Badając legalność zaskarżonych do Sądu administracyjnego decyzji uznaniowych, Sąd ocenia zgodność decyzji z prawem, lecz nie wnika w celowość wydania decyzji i rozstrzygnięcia sprawy w niej zawartego. Z tego względu kontrola sądowa takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania i czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami. Podejmując decyzję uznaniową organ administracji stosownie do art. 7 k.p.a. ma obowiązek kierowania się słusznym interesem obywatela, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani nie przekracza to możliwości organu administracji publicznej wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków prawnych. Decyzja uznaniowa może być uchylona przez Sąd w wypadku stwierdzenia, że została wydana z takim naruszeniem przepisów o postępowaniu administracyjnym, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. O tego rodzaju naruszeniach można mówić, gdy np. organ pozostawił poza swoimi rozważaniami argumenty podnoszone przez stronę, pominął istotne dla sprawy materiały dowodowe lub dokonał oceny tych materiałów wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego. Takie uchybienia w rozpoznawanej sprawie nie miały miejsca.
Wskazany przepis art. 39 ust. 3 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej przewiduje możliwość zawieszenia strażaka w czynnościach służbowych
"w szczególnie uzasadnionych przypadkach". Istotnie ustawodawca nie precyzuje przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem "szczególnie uzasadnionych przypadków". Nie oznacza to jednak, że użytego w owym przepisie prawa nie można zinterpretować. Podejmując rozstrzygnięcia zaskarżonej treści organ decyzyjny I instancji powołał się na szczególny status i zadania straży pożarnej w działaniach ratowniczych, miał na uwadze rodzaj czynów, których popełnienie skarżącemu zarzuca się w postępowaniu karnym.
Organy decyzyjne wyjaśniły motywy rozstrzygnięcia. Zarzuty skargi, w ocenie Sądu, nie podważają przesłanek, na jakich podjęto to rozstrzygniecie. Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w działaniu organów, zarówno w ustaleniu stanu faktycznego sprawy, jak i w zastosowaniu do jego oceny przepisów prawa. W szczególności zważywszy na cel instytucji zawieszenia w czynnościach służbowych w zawodach zaufania publicznego, do jakich z pewnością należy zawód strażaka, a także ze względu na dbałość o społeczny wizerunek straży pożarnej należy zgodzić się z argumentacją organu co do podstaw i przesłanek przedłużenia okresu zwieszenia skarżącego w czynnościach służbowych. Należy zauważyć, że ustawodawca nie ogranicza możliwości zastosowania przewidzianej art. 39 ust. 3 ustawy o PSP instytucji przedłużenia okresu zawieszenia strażaka w czynnościach służbowych do sytuacji popełnienia czynów, o jakich mowa w skardze.
Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wydane w sprawie decyzje nie naruszają prawa. Skarga zatem jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, co orzeczono na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).