Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Matczak sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Przewłucka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2020 r. sprawy ze skarg: Spółki A i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargi.
Decyzją z "[...]" r. Wójt "[...]" (dalej: "Wójt", "organ pierwszej instancji") ustalił na wniosek "[...]" Spółki z o.o. (dalej: "Inwestor", "Skarżąca") warunki dla lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej na "[...]". W zakresie funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu Wójt wskazał budowę wieży wolnostojącej; instalacji radiokomunikacyjnej składającej się z anten nadawczych i radiolinii o parametrach określonych w tabeli 1 "Analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy", stanowiącej załącznik do decyzji; urządzeń sterujących posadowionych u podstawy wieży; wysokość całkowita konstrukcji - do "[...]"m n.p.t. wraz z fundamentem wieży i odgromnikiem. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wywiódł, że budowa instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej stanowi inwestycję celu publicznego.
A.S. (dalej: "Skarżąca") wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze "[...]" (dalej: "Kolegium") decyzją z "[...]"r. stwierdziło nieważność decyzji Wójta "[...]"r.
Kolegium zarzuciło, że w kwestionowanej decyzji Wójt nie określił parametrów planowanej inwestycji. Stwierdziło, że na podstawie tej decyzji możliwa jest budowa wieży o określonej w decyzji wysokości z nieokreśloną liczbą anten nadawczych o dowolnej mocy i na dowodnych kierunkach, co rażąco narusza art. 54 pkt 2, art. 55 i art. 56 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293), dalej: "u.p.z.p.". Decyzja lokalizacyjna powinna bowiem określać warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu i jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a więc powinna uwzględniać zasady ochrony środowiska. Ponadto, ponieważ z § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada
2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U.
z 2016 r. poz. 71), dalej: "rozporządzenie", wynika, że przy oddziaływaniu na środowisko tej inwestycji znaczenie ma równoważna moc promieniowania izotropowo (EIRP) anten oraz wyznaczona dla poszczególnych anten odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten, to w decyzji lokalizacyjnej należy określić ilość, moc i kierunek anten. Powyższe Kolegium oceniło jako rażące naruszenie prawa, co stanowiło przesłankę stwierdzenia nieważności wymienioną w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm.), dalej: "k.p.a.".
Inwestor złożył wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, w którym podniósł, że wskazana w sentencji decyzji tabela z charakterystycznymi danymi obiektu znajduje się w załączniku do decyzji, który stanowi jej integralną część. Wobec tego niezasadny był zarzut zaniechania określenia przez Wójta parametrów planowanej inwestycji. Spółka dodała, że decyzja ta została skonsumowana, gdyż Starosta wydał na jej podstawie decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę.