Dnia 17 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora sędzia WSA Bogusław Jażdżyk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 17 września 2020 roku sprawy ze skargi D. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję w zakresie określenia początkowej daty przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego tj. od "[...] r."; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz D. L. kwotę 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzją z "[...]" r. Kierownik Sekcji Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" (dalej: "organ pierwszej instancji") odmówił D.L. (dalej: "Skarżąca") przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na niepełnosprawnego męża - I.L. Organ pierwszej instancji stwierdził bowiem, że niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała po 25. roku życia, co stosownie do art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2220, z późn. zm.), dalej jako "ustawa", wyklucza możliwość przyznania przedmiotowego świadczenia. Podniósł ponadto, że Skarżącej przyznano specjalny zasiłek opiekuńczy.
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze
"[...]" (dalej: "Kolegium") decyzją z "[...]" r. uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. Kolegium wywiodło, że od czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 21 października 2014 r., art. 17 ust. 1b nie znajduje zastosowania w zakresie objętym ww. wyrokiem. Stwierdziło, że rozpoznając wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego złożony przez opiekuna dorosłej osoby niepełnosprawnej, organ administracji w obecnym stanie prawnym ma obowiązek zbadać czy wnioskodawca spełnia warunki do przyznania tego świadczenia określone w art. 17 ustawy, z wyłączeniem tej części tego przepisu, która z dniem 23 października 2014 r. została uznana za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Organ pierwszej instancji błędnie oceniając przesłankę wieku powstania niepełnosprawności męża Skarżącej, nie przeprowadził w ogóle postępowania wyjaśniającego i nie zbadał, czy Skarżącej przysługuje wnioskowane świadczenie.
Decyzją z "[...]" r. organ pierwszej instancji uchylił własną decyzję z "[...]" r., którą przyznał Skarżącej specjalny zasiłek opiekuńczy z tytułu niepodejmowania zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad niepełnosprawnym mężem.
Następnie, organ pierwszej instancji decyzją z "[...]" r. ponownie odmówił przyznania Skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na niepełnosprawnego męża. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji stwierdził, że Skarżąca sprawuje stałą, całodobową opiekę nad mężem i nie ma ustalonego prawa do świadczeń wykluczających przyznania wnioskowanego świadczenia. Spełnia więc przesłanki określone w art. 17 ust. 1 i ust. 1a i nie występują negatywne przesłanki przewidziane w ust. 5 tego artykułu. Zdaniem organu, z uwagi jednak na datę powstania niepełnosprawności męża Skarżącej, niemożliwe było przyznanie przedmiotowego świadczenia.
W złożonym odwołaniu Skarżąca zarzuciła powyższej decyzji naruszenie:
- art. 17 ust. 1b ustawy przez pominięcie, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 uznano niekonstytucyjność części tego przepisu w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a przez to naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP,