Dnia 2 kwietnia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie sędzia WSA Bogusław Jażdżyk sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi Generalnego Dyrektora na decyzję Dyrektora Zarządu z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie opłaty za usługi wodne 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza na rzecz strony skarżącej od Dyrektora Zarządu kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Zarządu Zlewni w "[...]", działając na podstawie art. 273 ust. 6 w zw. z art. 271 ust. 1 pkt 3 lit. a, art. 14 ust. 2 i 6 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017, poz. 1566 ze zm., dalej jako: P.w.), określił Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad opłatę stałą w wysokości 2061,00 zł za odprowadzanie do wód: wód opadowych lub roztopowych za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.
W uzasadnieniu wskazano, że nie uwzględniono reklamacji, w której skarżący zarzucił, iż opłatę wodną pobiera się nie za sam fakt posiadania pozwolenia wodnoprawnego, lecz dopiero gdy istnieje system odwodnienia. Skarżący podał, że wylot WT 10 nie został zrealizowany, dlatego opłata stała za usługi wodne nie powinna uwzględniać ilości wód z powyższego wylotu. Stwierdzono, iż skarżący korzysta z usługi wodnej na podstawie pozwolenia wodnoprawnego z dnia "[...]" oraz zmieniającego pozwolenie z dnia ‘[...]’ na odprowadzanie wód opadowych i roztopowych w ilości, co oznacza, że zgodnie z art. 298 pkt 1 P.w. jest obowiązany ponosić opłatę za usługi wodne. Przedstawione zostało wyliczenie opłaty, którego dokonano w oparciu o art. 271 ust. 4 pkt 1 P.w. oraz § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz. U. poz. 2502).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie decyzji, zarzucając naruszenie:
1) art. 267 pkt 1, art. 268 ust. 1 pkt 3a, art. 270 ust. 1 i ust. 11, art. 271 ust. 1 pkt 3a i ust. 4 pkt 1, art. 298 pkt 1, art. 389 pkt 1 P.w., poprzez błędną ocenę, że w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniały podstawy określenia przedmiotowej opłaty na podstawie pozwolenia wodnoprawnego;
2) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:
a) art. 6, 7, 8, 9, 11, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 i 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez niedokonanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w celu uzyskania takiego obrazu faktycznego, który jest zgodny z rzeczywistością i znajduje uzasadnienie w świetle obowiązującego stanu prawnego oraz nałożenie na skarżącego obowiązku ponoszenia opłaty za usługi wodne, mimo niezaistnienia przesłanek obowiązek ten warunkujących.
W skardze zawarty został wniosek o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi podniesiono przede wszystkim, że organ w sposób niezgodny z prawem wywodzi obowiązek uiszczania opłaty stałej za odprowadzenie do wód wód opadowych i roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych - z faktu posiadania przez skarżącego pozwolenia wodnoprawnego, podczas gdy, to odprowadzanie jeszcze nie nastąpiło. Skarżący wskazywał także, że samo pozwolenie wodnoprawne nie rodzi obowiązku ponoszenia opłat za usługi wodne, ponieważ, jak w przedmiotowej sprawie, pozwolenie precyzuje warunki, od których zależy możliwość odprowadzania wód opadowych tj. uprzednie wykonanie urządzeń wodnych. Tylko bowiem zakończona inwestycja budowlana, w tym wykonanie urządzeń wodnych służących do odprowadzania wód opadowych i roztopowych spowoduje faktyczną możliwość ich odprowadzania, co w następstwie zrodzi obowiązek ponoszenia opłat za usługi wodne.