Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność uchwały nr "[...]" Rady Miejskiej z dnia "[...]" w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta w części dotyczącej § 11 terenu elementarnego oznaczonego E11PU.
Rada Miejska w P podjęła w dniu "[...]"r. uchwałę nr "[...]" w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta P.
Na powyższą uchwałę skargę wniósł Wojewoda, reprezentowany przez r.pr. D S, domagając się stwierdzenia nieważności przedmiotowej w części dotyczącej § 11 terenu elementarnego oznaczonego "[...]" pkt 3 lit. j). Podano, że w uchwała Rady w zaskarżonej w części została podjęta z naruszeniem prawa. Regulacja ta stanowi bowiem, że przy pozwoleniu na budowę obiektów zlokalizowanych na terenie oznaczonym symbolem "[...]", zgoda na użytkowanie uwarunkowana jest wykonaniem przebudowy drogi krajowej nr "[...]" w celu obsługi komunikacyjnej, o której stanowią ustalenia szczegółowe (zawarte w pkt 3 lit. i), dla terenu elementarnego o symbolu "[...]". Wskazano, że zapis ten wprowadzony do planu miejscowego na żądanie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, który uwarunkował tym uzgodnienie planu. Jednakże w ocenie organu nadzoru zapis ten jest niezgodny z art. 35 Prawa budowlanego, który określa katalog wymaganych dokumentów przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego. Zatem plan miejscowy nie może wprowadzać innych warunków i wymagań w tym zakresie. Podniesiono przy tym, że art. 59 Prawa budowlanego określa warunki wydania decyzji w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego. W tej decyzji właściwy organ może określić warunki użytkowania tego obiektu, albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w określonym terminie, określonych robót budowlanych, ale dotyczy to robót na obiekcie, który ma być użytkowany, a nie innych, bezpośrednio z tym obiektem niezwiązanych, polegających - jak w tym przypadku - na przebudowie drogi krajowej. Ponadto obowiązek wykonania dodatkowych robót budowlanych, o których mowa w art. 59 Prawa budowlanego, nakładany jest decyzją administracyjną i brak jest podstaw prawnych do nałożenia takiego obowiązku w planie miejscowym. Wskazano także, że plan miejscowy będący aktem prawa miejscowego ma zawierać normy określające konkretne przeznaczenie każdego odcinka terenu objętego daną regulacją bez podawania warunków, a także bez uzależniania tego przeznaczenia lub jego realizacji od jakichkolwiek zdarzeń przyszłych lub niepewnych. Tego rodzaju zastrzeżenia mogą się znajdować wyłącznie w przepisach odrębnych, które z woli ustawodawcy kształtują zagospodarowanie terenu łącznie z planami miejscowymi. Zaskarżona uchwała łamię tę zasadę wprowadzając przepisy otwarte, uzależniające sposób zagospodarowania terenów od późniejszych, uzgodnień i warunków różnych podmiotów biorących udział w procesie inwestycyjnym. Jeżeli natomiast kwestie związane ze współdziałaniem organów w administracyjnym procesie budowlanym zostały już kompleksowo uregulowane w aktach wyższego rzędu, to określanie tej materii w planie miejscowym w sposób odmienny należy pojmować jako modyfikację materii aktów wyższego rzędu i stanowi to naruszenie prawa.