Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Janina Kosowska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant referent Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi D. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie umieszczenia w domu pomocy społecznej oddala skargę.
Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy administracyjnej wynika, że decyzją z dnia "[...]" Zastępca Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, działając z upoważnienia Prezydenta, powołując art. 106 ust. 1, art. 54 ust. 1 i 2, art. 55, art. 56 pkt 1, art. 59 ust. 2 i art. 112 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.) oraz art. 108 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. - dalej jako k.p.a.), umieścił L. W. (dalej zwanego stroną) w domu pomocy społecznej, a decyzji tej nadał rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał na własną decyzję z dnia "[...]", mocą której, skierował stronę do oznaczonego powyżej domu pomocy społecznej. Podał także, że na podstawie zebranej dokumentacji ustalono, że strona wymaga całodobowej opieki innych osób, której nie może zapewnić rodzina i gmina.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła D. D. (córka strony, dalej zwana skarżącą), która zarzuciła organowi I instancji naruszenie:
1) prawa materialnego, to jest art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, poprzez wydanie decyzji o umieszczeniu w domu pomocy społecznej osoby niewymagającej całodobowej opieki;
2) przepisów proceduralnych, to jest: art. 59 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej w zw. z art. 104 § 1 k.p.a., art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 6 k.p.a., art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 73 § 1 k.p.a., art. 8-11 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a.
Z tych też powodów wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. W uzasadnieniu odwołania skarżąca zarzuciła, że w świetle art. 59 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej nie był organem uprawnionym do wydania zaskarżonej decyzji, gdyż nie jest organem gminy. Pod rozwagę organu odwoławczego poddała przy tym zagadnienie decyzji nieistniejącej w niniejszej sprawie, skoro pismo nazwane decyzją zostało wydane przez podmiot nieuprawniony. Podniosła, że uzasadnienie tej decyzji zostało sporządzone z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a., gdyż nie zawiera elementów wskazanych w tym przepisie. Wskazała także, że mimo doręczenia jej tej decyzji, organ nie umożliwił jej czynnego udziału w tym postępowaniu, naruszając tym samym zasadę jawności postępowania dla stron. Zakwestionowała ponadto ustalenia organu I instancji co nie spełnienia przez stronę przesłanek do umieszczenia w domu pomocy społecznej, o których mowa w art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Podała, że z posiadanych przez nią informacji wynika, że nie istniało żadne zagrożenie dla życia strony (jej ojca), gdyż na mocy stosownych zapisów notarialnych ojciec miał do dyspozycji mieszkanie (do końca życia), w którym mieszkał do dnia umieszczenia go w domu pomocy społecznej, a ponadto korzystał z pomocy pracownika socjalnego, który się nim opiekował. Wywiodła, że ojciec stanowił problem dla rodziny zmarłej drugiej żony, gdyż jego mieszkanie prawdopodobnie zostało zapisane dla jej wnuczka. Oceniła, że są to elementy niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie. Dodała, że nie ma wiedzy, jak przebiegało postępowanie w sprawie umieszczenia ojca w domu pomocy społecznej, gdyż nie otrzymała decyzji z dnia "[...]".