Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych
Sentencja

Dnia 28 lutego 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2017 roku sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz Spółki A kwotę 25.430 złotych (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy czterysta trzydzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Inne orzeczenia z hasłem:
Gry losowe
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej
Uzasadnienie strona 1/8

Spółka A, zwana dalej Spółką - reprezentowana przez radcę prawnego W. Z. - wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w "[...]" z dnia "[...]" wymierzającą Spółce karę pieniężną w kwocie 1 101 219 zł z tytułu urządzania bez wymaganego zezwolenia gier hazardowych (zakładów wzajemnych), w punktach przyjmowania zakładów wzajemnych.

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym:

W dniach: 19 czerwca 2012 r., 27 czerwca 2012 r., 2 sierpnia 2012 r. i 3 sierpnia 2012 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego przeprowadzili kontrole w zakresie przyjmowania zakładów wzajemnych w punktach znajdujących się we właściwości Naczelnika Urzędu Celnego w "[...]", tj. w "[...]", należącym do spółki.

W wyniku kontroli stwierdzono, że w powyżej wskazanych punktach Spółka urządza zakłady wzajemne, w okresie od 30 marca 2012 r. do 24 września 2012 r., mimo cofnięcia przez Ministra Finansów decyzjami z dnia "[..]" zezwoleń z dnia: "[...]", na urządzanie zakładów wzajemnych w punktach przyjmowania zakładów wzajemnych. Powyższe decyzje zostały doręczone pełnomocnikowi Spółki w dniu 29 marca 2012 r. Po rozpatrzeniu odwołań od powyższych decyzji, Minister Finansów utrzymał je w mocy decyzjami z dnia "[...]", doręczonymi Spółce w dniu 24 września 2012 r.

W następstwie powyższego, postanowieniem z dnia "[...]" Naczelnik Urzędu Celnego, wszczął z urzędu postępowanie wobec Spółki, w sprawie wymiaru kary pieniężnej z tytułu urządzania w 2012 r. gier hazardowych w formie zakładów wzajemnych bez wymaganego prawem zezwolenia. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego organ podatkowy ustalił, że powyżej wskazanym okresie, kwota wpływów z wpłat dokonywanych za zakłady wzajemne przyjmowane w pięciu punktach funkcjonujących na obszarze działania Naczelnika Urzędu Celnego wyniosła 1 101 219 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Naczelnik Urzędu Celnego decyzją z dni "[...]", działając na podstawie art. 89 ust.1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 i art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540, ze zm., - zwanej dalej u.g.h., wymierzył Spółce karę pieniężną w wysokości 1 100 219 zł, z tytułu urządzania gier hazardowych (zakładów wzajemnych) bez wymaganego zezwolenia w punkcie przyjmowania zakładów wzajemnych, w punktach znajdujących się we właściwości Naczelnika Urzędu Celnego, tj. w "[...]".

Uzasadniając swoje stanowisko Organ przedstawił stan faktyczny sprawy po czym odwołał się do wyników przeprowadzonej kontroli we wskazanych punktach oraz rozstrzygnięć Ministra Finansów z dnia "[...]", mocą których cofnięto Spółce wszystkie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania zakładów wzajemnych. Naczelnik wskazał, że pomimo doręczenia decyzji cofających, Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności w zakresie urządzania i prowadzenia zakładów wzajemnych, co wynika bezpośrednio między innymi z protokołów kontroli z dnia: 19 czerwca 2012 r., 27 czerwca 2012 r., 2 sierpnia 2012 r. i 3 sierpnia 2012 r., wydruków systemu dokumentującego przyjmowanie zakładów w punktach przyjmowania zakładów wzajemnych. Wskazał, że Minister Finansów decyzjami z dnia "[...]" (doręczonymi Spółce w dniu 24 września 2012 r.), utrzymał w mocy decyzje cofające Spółce zezwolenie na urządzanie zakładów wzajemnych, co w efekcie przyniosło skutek w postaci zaprzestania przez Spółkę prowadzenia powyższej działalności. W ocenie Naczelnika Urzędu Celnego, decyzje z dnia "[...]" cofające Spółce zezwolenia były decyzjami nieostatecznymi wydanymi przez Ministra Finansów w pierwszej instancji, którym nie został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, a strona we właściwym terminie złożyła od nich odwołania. Tym samym, zgodnie z art. 239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, ze zm., dalej jako O.p.), decyzje te nie podlegały wykonaniu i do czasu doręczenia decyzji ostatecznej (wydanej w drugiej instancji przez Ministra Finansów), Spółka była uprawniona do prowadzenia działalności polegającej na urządzaniu zakładów wzajemnych oraz bukmacherskich na podstawie ważnych zezwoleń. Jednakże, zdaniem organu I instancji, przy ocenie wykonalności nieostatecznej decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie organizowania zakładów wzajemnych, istotne znaczenie mają przede wszystkim przepisy prawa materialnego. Istnieje bowiem pewna grupa decyzji administracyjnych, które nie wywołują po stronie ich adresatów bezpośrednich skutków nadających się wprost do egzekucji administracyjnej. Decyzje takie nakierowane są na ochronę określonego interesu publicznego. Do decyzji takich zaliczamy między innymi: decyzje zakazujące, cofające licencję lub zezwolenie w pewnych prawem określonych sytuacjach. Organ stwierdził, że decyzja koncesyjna jako jedynie kształtująca prawa strony nie jest decyzją nadającą się do wykonania w trybie postępowania egzekucyjnego, gdyż konsekwencją otrzymania takiej decyzji jest konieczność powstrzymania się od prowadzenia określonej działalności, co wynika wprost z art. 6 ust. 3 u.g.h. W takiej sytuacji użyte przez ustawodawcę w art. 8 u.g.h. pojęcie odpowiedniego stosowania Ordynacji podatkowej nakazuje uwzględnić odpowiednie stosowanie przepisów, mając na względzie charakter sprawy. Organ posiada zatem swobodę decyzyjną, co do tego jak w określonych rodzajach spraw przy uwzględnieniu stanu faktycznego zastosować przepisy Ordynacji podatkowej. W konsekwencji powyższego organ pierwszej instancji, uznał, że w stosunku do nieostatecznej decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych nie ma zastosowania przepis art. 239a O.p., a decyzja taka podlega wykonaniu. Na poparcie swojego stanowiska organ odwołał się do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego zapadłych w sprawach: sygn. akt. II GSK 1860/13, sygn., akt II GSK 2071/13 i sygn. akt. II GSK 199/14.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Inne orzeczenia z hasłem:
Gry losowe
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej