Dnia 27 stycznia 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 stycznia 2010 roku sprawy ze skargi Gminy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia "[...]" Wojewoda stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w N. nr "[...]" z dnia "[...]" w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych w rejonie miejscowości F., gmina N. W uzasadnieniu wskazano, iż zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy uchwala rada gminy po stwierdzeniu jego zgodności ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zaś przedmiotowa uchwała pozostaje w sprzeczności z ustaleniami Studium uchwalonego dla miasta i gminy N. Tereny oznaczone w dokumentacji planistycznej symbolami "RP/EW" (tereny rolne z możliwością budowy elektrowni wiatrowych) oraz tereny oznaczone symbolami "EE" (tereny lokalizacji elektrowni wiatrowych) nie zostały wskazane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy N. jako tereny przeznaczone do pełnienia takich funkcji. Ponadto podano, iż § 20 ust. 1 pkt 4 uchwały jest sprzeczny z art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż ten przepis ustawy zobowiązuje organ uchwałodawczy gminy do określenia stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy. Przyjęcie przez radę gminy zerowej stawki procentowej narusza powołany przepis ustawy.
Skargę na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze złożyła gmina N., reprezentowana przez radcę prawnego W. B., wnosząc o jego uchylenie w całości. Strona skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 20 ust. 1 i art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż przedmiotowa uchwała Rady Miejskiej w N. pozostaje w sprzeczności ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy N. oraz nieokreślenie w uchwale stawek procentowych od wzrostu wartości nieruchomości, a także zarzut naruszenia art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez przyjęcie, iż przedmiotowa uchwała jest sprzeczna z prawem. W uzasadnieniu wskazano, iż Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy N. nie wyklucza możliwości lokowania elektrowni wiatrowych w rejonie miejscowości F. Miejscowość ta bowiem w części III studium pkt. 2.3 strefa 3 - Pierścienia osadniczego około miejskiego w tytule kierunki zagospodarowania została wymieniona jako miejscowość kluczowa, preferowana do rozwoju wielofunkcyjnego. Ponadto w części dotyczącej kierunków polityki infrastrukturalnej wprowadzono możliwość wyboru przez użytkowników różnych nośników energii z wyraźną preferencją paliw przyjaznych dla środowiska, a elektrownie wiatrowe niewątpliwie są nośnikiem energii spełniających wymóg "przyjazne dla środowiska". W ocenie strony skarżącej prowadzi to do wniosku, iż Studium wskazuje na możliwość wykorzystania terenów w rejonie miejscowości F. na cele określone w uchwale Rady Miejskiej. W odniesieniu zaś do stawek procentowych, na podstawie których określa się opłatę za wzrost wartości nieruchomości, wskazano iż w § 20 skarżonej uchwały dla nieruchomości, których w wyniku uchwalenia planu wartość wzrosła, ustalono stawki procentowe od 5 do 20%. Jednak wzrost wartości nie dotyczy wszystkich nieruchomości objętych planem i dlatego też w uchwale w stosunku do tych nieruchomości wpisano stawkę zerową, aby nie można było podnieść zarzutu, iż sprawy tej nie uregulowano w uchwale.