Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca) Sędziowie: WSA Joanna Cylc-Malec WSA Maria Wieczorek-Zalewska Protokolant: sekretarz sądowy Agata Jakimiuk po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 maja 2019 r. sprawy ze skargi K. S. i J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz K. S. i J. S. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z [...] r., znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej także: Kolegium), działając na skutek wniosku K. S. i J. S. (dalej także: skarżący) o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymało w mocy decyzją własną z [...] r., znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Burmistrza K. D. z [...] r., znak: [...] zatwierdzającej podział nieruchomości położonej w C. , gmina K. D., oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...], stanowiącej współwłasność J. S. i A. S. (wspólność ustawowa małżeńska - udział [...]) oraz J. F. i I. F. (wspólność ustawowa małżeńska - udział [...]), na działki: nr [...] o pow. [...] ha i nr [...] (obecnie nr [...] i [...]) o pow. [...] ha oraz stwierdzającej, że projekt podziału stanowi załącznik do decyzji.
W uzasadnieniu decyzji z 24 września 2018 r. Kolegium opisało przebieg postępowania, przywołało przepisy prawa mające zastosowanie w sprawie i stwierdziło, że podziela ustalenia i wnioski poprzedniego składu orzekającego Kolegium, który wydał zaskarżoną decyzję z 7 maja 2018 r. Kolegium wskazało, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), gdyż organ wykonał zalecenia co do dalszego postępowania wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 28 września 2017 r., sygn. akt II SA/Lu 315/17. Przeprowadzone postępowanie potwierdziło, że dzielona nieruchomość była zabudowana co dwoma budynkami wybudowanymi na podstawie pozwolenia na budowę. Zdaniem Kolegium wynika to jednoznacznie z pisma Kierownika Wydziału Architektury i Budownictwa Starostwa Powiatowego w P. z [...] r., znak: [...] Jakkolwiek bowiem organ ten nie odnalazł w posiadanych rejestrach, obejmujących okres od 1973 r. do 2005 r., informacji o udzieleniu pozwolenia na budowę na rzecz A. i W. S. bądź I. i J. F., ani pozwolenia na budowę jakiegokolwiek budynku na działce nr [...], to ustalił, że budynek znajdujący się na obecnej działce nr [...] wybudowano w 1962 r. Jednocześnie wskazał, że brak jest informacji o dacie budowy budynku zlokalizowanego na obecnej działce nr [...]. W ocenie Kolegium, powyższe stanowisko potwierdza także pismo Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z [...]., znak: [...], z którego wynika, że organ ten nigdy nie prowadził postępowania dotyczącego legalności omawianych budynków. Skoro, jak podkreśliło Kolegium, nie można jednoznacznie stwierdzić, że budynki znajdujące się na dzielonej działce zostały wzniesione bez pozwolenia na budowę, tym samym nie można uznać, że budynki te zostały wzniesione samowolnie, to zaś wyłącza możliwość stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji podziałowej, jako wydanej z rażącym naruszeniem art. 95 pkt 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 121 - dalej jako: u.g.n.). Kolegium wskazało dodatkowo, że sposób sformułowania zarzutów odwołania przez skarżących świadczy o błędnym odczytaniu stanowiska wyrażonego w decyzji organu z [...] r. Poprzedni skład orzekający Kolegium nie uznał bowiem, że omawiane budynki zostały wzniesione na podstawie pozwolenia na budowę, a jedynie stwierdził, że takiej okoliczności nie da się wykluczyć.