1. Obiekt budowlany stanowi element infrastruktury terenów budownictwa mieszkaniowego.
2. Fakt, że budynek mieszkalny, w którym inwestor zamierza urządzić sklep zaprojektowany został wyłącznie jako mieszkalny, nie wyłącza przeznaczenia części tego obiektu na działalność handlową, jeżeli możliwość taka wynika z ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Grażyny M. i Genowefy P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 17 maja 2002 r. (...) w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. zaskarżoną decyzją wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia 8 marca 2002 r. ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla realizacji wejścia zewnętrznego ze schodami do adaptowanego na usługę lokalu mieszkalnego w miejscu istniejącego okna w parterze budynku od strony Al. R. w L. /II okno od naroża ul. Ł./.
Organ odwoławczy przytoczył następujące motywy rozstrzygnięcia:
Celem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest przede wszystkim stwierdzenie zgodności inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia zawarte w planie mającym walor prawa miejscowego wiążą w sposób bezwzględny wszystkich, którzy podejmują działalność inwestycyjną.
Dla obszaru wnioskowanej inwestycji obowiązuje plan ogólny L. Zespołu Miejskiego zatwierdzony uchwałą nr XV/91/86 Miejskiej Rady Narodowej w L. z dnia 30 grudnia 1986 r. z późniejszymi zmianami.
Z tekstu planu wynika, że obszar nim objęty oznaczony symbolem I B - zachodni zawiera funkcje wyższych uczelni UMCS i KUL, tereny zieleni Ogrodu Saskiego i cmentarza historycznego oraz funkcje reprezentacyjnych urządzeń kultury i administracji. Uzupełniającą funkcję stanowi mieszkalnictwo wielorodzinne i szkolnictwo ponadpodstawowe.
Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 4 czerwca 1982 r. I SA 235/82 - ONSA 1982 Nr 1 poz. 52 plan ogólny zagospodarowania przestrzennego stanowi podstawę do szczegółowych ustaleń planistycznych. W braku planu szczegółowego, plan ogólny może być przesłanką odmowy spełnienia żądania strony ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeśli żądanie pozostaje w oczywistej sprzeczności z ustaleniami planu ogólnego.
Zamierzona inwestycja nie narusza ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego.
Zgodnie z art. 43 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli zamierzenie jest zgodne z przepisami prawa i ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Natomiast z art. 46 ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Oznacza to, że z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu może wystąpić osoba, która nie ma tytułu prawnego do nieruchomości, a wydana w sprawie decyzja nie daje tej osobie żadnych praw do terenu. Decyzja o warunkach zabudowy nie upoważnia również do rozpoczęcia robót budowlanych, jak również do zmiany sposobu użytkowania lokalu.