Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz,, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Głusk oddala skargę.
P. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę Rady Gminy z dnia [...] r., Nr [...] w sprawie uchwalenia "Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy G." (Dz. Urz. Woj. L. z dnia [...] r. poz. 2366, dalej zwany "regulaminem") żądając stwierdzenia nieważności § 5 ust. 1 i 2, § 6 ust. 3, § 16 ust. 1-2 oraz ust. 4-5 i § 17 ust. 1 załącznika do uchwały "Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy G.". Unormowaniom tym zarzucił rażące naruszenie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez przekroczenie granic zawartego w tym przepisie upoważnienia ustawowego.
Zdaniem Prokuratora analiza zaskarżonych unormowań prowadzi do wniosku, iż w istotny sposób naruszają przepisy ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zasady prawidłowej legislacji oraz wykraczają poza udzielone gminie upoważnienie do stanowienia aktu prawa miejscowego. W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślano nieważność postanowień aktów prawa miejscowego, które wykraczały poza delegację ustawową lub stanowiły niepotrzebne powtórzenia, a nawet - nieuprawnione modyfikacje postanowień ustawowych. Rada gminy zobowiązana jest bowiem przestrzegać zakresu upoważnienia ustawowego udzielonego jej przez ustawę w zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego, a w ramach udzielonej delegacji - nie może wkraczać w materię uregulowaną ustawą. Uchwała rady gminy jako źródło prawa powszechnie obowiązującego na obszarze danej gminy (art. 87 ust.2 Konstytucji RP) musi respektować unormowania zawarte w aktach wyższego rzędu, bez potrzeby wpisywania do jej treści postanowień ustawowych. Przepisy gminne nie mogą także zawierać powtórzeń przepisów ustawowych, ani też ich modyfikować lub uzupełniać. Obowiązujący porządek prawny narusza w stopniu istotnym nie tylko regulowanie przez gminę raz jeszcze tego, co zostało już uregulowane w ustawie, lecz także - modyfikowanie przepisu ustawowego przez akt wykonawczy niższego rzędu.
W ocenie Prokuratora § 5 ust. 1 istotnie narusza art. 4 ust.2 pkt 1 lit. c ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, przekraczając delegację ustawową poprzez określenie, że mycie pojazdów samochodowych jest dopuszczone, pod warunkiem dokonywania tych czynności na wydzielonych, utwardzonych częściach nieruchomości oraz przy użyciu środków ulegających biodegradacji, co w sposób nieuprawniony nakłada obowiązki na właścicieli nieruchomości prywatnych. W § 5 ust. 2 regulaminu zezwolono zaś na dokonywanie wyłącznie właścicielowi nieruchomości doraźnych napraw związanych z bieżącą eksploatacją pojazdu w obrębie nieruchomości tylko wtedy, gdy czynności te nie będą uciążliwe dla sąsiednich nieruchomości, a powstające odpady nie będą powodowały zanieczyszczenia wód i gleby. Takie brzmienie tego unormowania nie znajduje oparcia w delegacji ustawowej. Prócz tego w sposób nieuprawniony wkracza w materię uregulowaną już w prawie cywilnym, w ramach swobodnego dysponowania nieruchomością przez jej właściciela. Prokurator zwrócił uwagę, że zupełnie inne jest rozumienie pojęcia "właściciel nieruchomości" na gruncie kodeksu cywilnego, a inne - na gruncie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy ilekroć mowa jest o "właścicielach nieruchomości" rozumie się przez to nie tylko właścicieli w pojęciu art. 140 kc, lecz także np. osoby posiadające nieruchomość w zarządzie lub użytkowaniu. Podobnie nieuprawnionym wkroczeniem w sferę prawa cywilnego (stosunków sąsiedzkich) jest uzależnienie dokonywania napraw pojazdów od braku uciążliwości dla nieruchomości sąsiedzkich. Zakaz tego rodzaju uciążliwości (zakaz immisji) jest przewidziany art. 144 kc. Zatem uchwała, jako akt prawa miejscowego, nie powinien po raz kolejny regulować tego rodzaju kwestii. Wprowadzenie niedookreślonego pojęcia typu "drobnych napraw" stanowi modyfikację regulacji z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.