W świetle art. 108 par. 1 Kpa rygor natychmiastowej wykonalności nadany być może tylko decyzji od której stronie /stronom/ przysługuje prawo wniesienia odwołania; a więc decyzji wydanej przez organ I instancji i tylko ten organ uprawniony jest do orzekania w tym przedmiocie. W postępowaniu odwoławczym wydanej decyzji ostatecznej na podstawie powyższego przepisu nie może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego P. i Henryka P. na decyzję Wojewody L. z dnia 25 marca 1998 r. (...) w przedmiocie nakazania rozbiórki - 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w części orzekającej o nadaniu jej rygoru natychmiastowej wykonalności; 2. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza Miasta Ś. z dnia 12 czerwca 1997 r. (...) w stosunku do Henryka P.; 3. zasądza od Wojewody L. na rzecz Henryka P. dziesięć zł kosztów postępowania; 4. w pozostałej części skargę Jerzego P. oddala.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargi zważył, co następuje:
Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w zakresie jej zgodności z prawem podnieść należy; że jej przedmiotem jest budowla. Dlatego względem niej wydane zostało postanowienie wstrzymujące prowadzenie robót budowlanych na podstawie art. 50 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, które jest prawomocne, bo skarga Jerzego P. na postanowienie Wojewody L. z dnia 5 czerwca 1997 r. utrzymująca w mocy postanowienie organu I instancji została wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalona w sprawie II SA/Lu 783/97.
Wydanie więc decyzji przez organ I instancji na podstawie art. 51 ust. 1 Prawa budowlanego było dopuszczalne, a wydanie jej nastąpiło w terminie ważności wskazanego postanowienia. Decyzją tą obu skarżącym na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego nakazane zostało dokonanie rozbiórki przedmiotowej budowli i została ona utrzymana w mocy przez decyzję zaskarżoną. Powołany przepis prawny nie został naruszony przez powyższe decyzje, bowiem budowa przedmiotowego obiektu nad przewodami gazociągowymi i w ich pobliżu w świetle par. 6 i par. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe /Dz.U. nr 139 poz. 686/ była niedopuszczalna. Fakt pobudowania tego obiektu we wskazany niedopuszczalny sposób potwierdziła inwentaryzacja geodezyjna podłączenia domowego posesji przy ul. W. 29 w Ś., która została potwierdzona przez Zakład Gazowniczy w L. - Rozdzielnia Gazu w Ś. oraz protokół z kontroli instalacji gazowej w budynku skarżącego Jerzego P. przeprowadzonej przez pracowników Rozdzielni Gazu w Ś. Potwierdza to również protokół z przeprowadzonych oględzin dnia 23 stycznia 1997 r. przez pracowników nadzoru budowlanego Urzędu Miasta w Ś. Wskazuje to, że ustalenia zaskarżonej decyzji co do tego, iż pobudowanie przedmiotowej budowli w kolizji z przebiegającą linią gazociągową stanowi zagrożenie dla ludzi i ich mienia ma uzasadnienie w dowodach sprawy. Ta okoliczność uzasadniała wydanie decyzji o rozbiórce tego obiektu na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, bo w sytuacji wyżej wskazanej inna decyzja nie mogła być wydana.
Przedmiotowa budowla zrealizowana została przez skarżącego Jerzego P., a przez to on jest jej inwestorem, jak też i właścicielem w rozumieniu art. 52 Prawa budowlanego. Dlatego w myśl tego przepisu na nim ciąży obowiązek wykonania czynności nakazanych zaskarżoną decyzją, która przez to do niego tylko winna być skierowana.
Decyzja ta jednak skierowana została również do skarżącego Henryka P. tylko z tej przyczyny, że jak wynika z jej motywów, jest on współwłaścicielem działki na której budowla została zrealizowana przez skarżącego Jerzego P., /"bowiem w aktach sprawy brak jest dokumentu świadczącego o wyjściu ze współwłasności"/.
Ten pogląd zaskarżonej decyzji jest błędny, bo pozostaje w sprzeczności z powołanym przepisem art. 52 Prawa budowlanego. Dodać należy, że w świetle dowodów sprawy skarżący Henryk P. nie jest nawet w posiadaniu tej części nieruchomości na której przedmiotowa budowla została zrealizowana, w jej realizacji on nie uczestniczył i realizowaniu jej był przeciwny, a obecnie również na stanowisku konieczności dokonania jej rozbiórki. Zaskarżona decyzja jak też decyzja organu I instancji co do tego skarżącego wydane zostały z naruszeniem powołanego art. 52 Prawa budowlanego i przez to w myśl art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ podlegają one uchyleniu. Uwzględnienie skargi skarżącego Henryka P. powoduje również obowiązek orzeczenia o zwrocie na jego rzecz poniesionych przez niego kosztów postępowania w myśl art. 55 powołanej ustawy.