Istotne jest również, iż wymóg spełnienia tej przesłanki nie oznacza konieczności uzyskania przez ucznia ponadprzeciętnej wyróżniającej się oceny z zachowania, lecz jedynie obliguje tę osobę do przeciętnego zachowania. Zgodnie bowiem z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562 ze zm.), wydanego na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), roczną ocenę klasyfikacyjną zachowania w publicznych szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych, począwszy od klasy IV szkoły podstawowej, ustala się według następującej skali:
1) wzorowe;
2) bardzo dobre;
3) dobre;
4) poprawne;
5) nieodpowiednie;
6) naganne.
Wymóg posiadania przez ucznia dobrej oceny zachowania nie może być zatem oceniony jako skutkujący eliminowaniem uczniów z możliwości ubiegania się o stypendium. W ocenie Sądu funkcja wychowawcza i motywacyjna stypendium sportowego nie stoi w sprzeczności z regulacjami ustawowymi.
Nietrafne jest także stanowisko Wojewody, iż § 2 ust. 3 regulaminu, stanowiącego załącznik do uchwały, narusza prawo w sposób istotny, gdyż uzależnia przyznanie stypendium od zdarzeń przyszłych i nieokreślonych. W świetle tego zapisu stypendium mogą otrzymać osoby spełniające warunki wskazane w powołanym wyżej § 2 ust. 1 i 2, których przebieg dotychczasowej kariery sportowej i plany startów wskazują na możliwość osiągania wysokich wyników sportowych we współzawodnictwie krajowym lub międzynarodowym. Stanowisko Rady należy ocenić jako trafne, albowiem z istoty stypendium sportowego jako świadczenia okresowego udzielanego osobie wybitnie uzdolnionej sportowo wynika, iż stanowi ono nie tylko "wynagrodzenie" za już osiągnięty wysoki wynik sportowy, lecz jest również formą okresowego wsparcia zawodnika umożliwiającą i ułatwiającą jednocześnie jego dalszy prawidłowy rozwój sportowy. Okoliczność tę dostrzega sam ustawodawca, skoro w art. 31 ust. 1 i 3 ustawy o sporcie odróżnia od stypendiów sportowych inne świadczenia w postaci nagród i wyróżnień. Te ostatnie formy wsparcia dotyczą niewątpliwie zawodników, którzy osiągnęli wysokie wyniki we współzawodnictwie sportowym i mają na celu odpowiednie uhonorowanie tych osób za ich dotychczasowe sportowe dokonania. Tylko nagrody i wyróżnienia, o jakich mowa w tym przepisie, są związane z konkretnym wynikiem sportowym i stanowią gratyfikację za jego osiągnięcie. Inny - dwojaki - charakter mają zaś stypendia, których istotą jest zarówno wyrażenie uznania za dokonane osiągnięcie sportowe, jak i udzielenie doraźnej pomocy osobie w uzyskaniu kolejnych wysokich wyników w danej dyscyplinie sportowej.
Wprowadzenie przez Radę Miasta Puławy wskazanej wyżej przesłanki przyznania stypendium mieści się w ustawowym upoważnieniu do określenia szczegółowych zasad, trybu przyznawania i pozbawiania oraz rodzajów i wysokości stypendiów sportowych.
Wobec wskazanych wyżej uchybień zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze podlega uchyleniu na podstawie art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Ocena prawna wyrażona przez Sąd w niniejszym wyroku, zgodnie z treścią art. 153 powołanej ustawy, będzie wiążąca zarówno dla Rady Miasta Puławy w razie dokonywania przez nią zmiany treści przedmiotowej uchwały, jak i dla Wojewody sprawującego nadzór nad uchwałodawczą działalnością gminy.
Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w sentencji. Orzeczenie w kwestii wykonalności zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego zapadło w oparciu o art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.