Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy Ostrówek w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska (sprawozdawca),, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Stażysta Paulina Gąsławska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Gminy Ostrówek z dnia 25 marca 2010 r. nr XXX/158/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie strona 1/5

Pismem z dnia 22 lipca 2010 r. Wojewoda działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz.1591 ze zm.) złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę Nr XXX/158/10 Rady Gminy Ostrówek z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru funkcjonalnego Ośrodek Gminny obejmujący części miejscowości Ostrówek Kolonia, Ostrówek, Cegielnia, Kamienowola, Kolonia Dębica, Antoniówka i Luszawa, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości.

W uzasadnieniu skargi Wojewoda podniósł, że uchwała ta - doręczona organowi nadzoru w dniu 19 kwietnia 2010 r. - została wydana z naruszeniem zasad dotyczących tworzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W pierwszej kolejności organ nadzoru podniósł, iż uchwała narusza art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) poprzez brak określenia stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym. Uchybienie to dotyczy terenów eksploatacji złóż kruszywa naturalnego oznaczonych w planie symbolem 61PG i 61PG/1 dla którego to terenu Rada Gminy w ogóle nie określiła wskazanej stawki procentowej. Natomiast dla terenów zabudowy mieszkaniowej oznaczonych w planie symbolem MN i MW stawkę tę ustalono na poziomie zero.

W ocenie organu nadzoru nieustaleni stawki procentowej dla konkretnego terenu jak również przyjęcie zerowej stawki opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości są sprzeczne z uregulowaniami ww. przepisu. Jak wskazał skarżący zgodnie z § 4 pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustalenia dotyczące stawek procentowych stanowiących podstawę do określania opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy, powinny dotyczyć wszystkich terenów, określonych w projekcie planu miejscowego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy, przy czym ich wielkość może być różna dla poszczególnych terenów lub grup terenów.

Pominięcie bądź też określenie stawki procentowej renty planistycznej w wysokości 0 % oznaczające de facto jej brak, czyniłoby bezprzedmiotowym zapis ustawy mówiący o obowiązku decyzyjnego ustalenia renty planistycznej w razie powstania sytuacji opisanej w art. 36 ust. 4 i oznaczałoby niedopuszczalne odgórne "zwolnienie" pewnej grupy właścicieli z ustawowego obowiązku uiszczenia renty planistycznej.

Nadto uchwała ta - zdaniem organu nadzoru - narusza także art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 4 pkt 9 lit. a rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez brak określenia zasad obsługi komunikacyjnej działek budowlanych nieprzylegających bezpośrednio do drogi publicznej. Zaskarżona uchwała nie spełnia wymogu określenia w części tekstowej planu parametrów drogi.

Strona 1/5