Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Asesor sądowy Brygida Myszyńska - Guziur po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 29 listopada 2022 r. sprawy ze skargi B. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 6 maja 2022r., znak: SKO.1795/21 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
Decyzją z dnia 6 maja 2022 r., znak: SKO.1975/21 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zamościu po rozpatrzeniu odwołania B. G.
reprezentowanej przez adwokata M. Ż. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Susiec z dnia 5 października 2021 r. znak:
PS.4042.1656.1.202.JS orzekającą o odmowie przyznania stronie świadczenia pielęgnacyjnego wnioskowanego na matkę J. W..
W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że w dniu 26 sierpnia 2021 r. do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Suścu wpłynął wniosek
B. G. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matką. Wniosek ten został złożony przez ustanowionego przez stronę pełnomocnika adwokata M. Ż.. Do wniosku załączona została uwierzytelniona kopia orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 25 kwietnia 2016 r., na podstawie którego uznano, że J. W. posiada znaczny stopień niepełnosprawności.
Wójt Gminy Susiec odmówił wnioskodawczyni przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wskazując jako podstawę art. 17 ust 1 pkt 4 u.ś.r. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia organ I instancji powołał się także na niespełnienie warunku określonego w art. 17 ust. 1b ustawy , wskazując, że niezdolność do samodzielnej egzystencji u J. W. nie powstała w okresie, o którym mowa w tym przepisie.
W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego odwołującej.
Po rozpatrzeniu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie oraz zarzutów odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze przytoczyło treść art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 615 z późn.zm.), dalej jako: "u.ś.r.".
Kolegium wskazało, że z akt niniejszej sprawy wynika, że pełnomocnik B. G. wystąpił z wnioskiem o przyznanie jej świadczenia pielęgnacyjnego, w związku z opieką nad niepełnosprawną matką J. W., która dysponuje orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, zaś daty powstania niepełnosprawności nie da się ustalić.
Oceniając tę okoliczność organ odwoławczy nie podzielił stanowiska organu pierwszej instancji. Powstanie niepełnosprawności nawet w wieku powyżej 25 roku życia, nie powinno zdaniem Kolegium, wbrew stanowisku organu pierwszej instancji, skutkować pozbawieniem opiekuna osoby niepełnosprawnej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Wskazano, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 21 października 2014 r. w sprawie sygn. akt K 38/13 stwierdził, iż przepis art. 17 ust. 1b ustawy w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust.
1 Konstytucji. Oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w takiej sprawie na tej części przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., która została uznana za niezgodną z art. 32 ust. 1 Konstytucji nie jest dopuszczalne (tak m. in. wyrok NSA z dnia 2 marca 2017r. sygn. akt I OSK 2407/16). W odniesieniu więc do grupy opiekunów osób, których niepełnosprawność powstała później, czyli po ukończeniu 18 roku życia, przedmiotowa przesłanka negatywna przysługiwania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jako niekonstytucyjna, nie znajduje zastosowania.