Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Paulina Gąsławska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 października 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów przy ulicy [...] w części obejmującej paragraf [...] punkt [...] stwierdza nieważność paragrafu [...] punkt [...] zaskarżonej uchwały
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności § 31 pkt 1 uchwały Rady Miasta z dnia 8 kwietnia 2010r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów przy ulicy P. w B. W uzasadnieniu skargi organ nadzoru podał, że powyższą regulacją Rada Miasta ustaliła dla terenów oznaczonych symbolami KDL i KDD stawkę 0 % jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, jaka miałaby nastąpić w związku z uchwaleniem planu, co jest sprzeczne z art.12 ust.2 pkt 12 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U Nr 80, poz. 717 ze zmianami). Według tego ostatniego przepisu, jeśli w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata jest dochodem gminy, a jej wysokość nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Zdaniem Wojewody skoro opłata jest obligatoryjna, to jej wysokość nie może wynosić 0 %, ponieważ w ten sposób zniweczono by wolę ustawodawcy wskazującego na rentę planistyczną, jako jeden z elementów systemu danin o charakterze publicznym, a także dochodu gminy. Organ podkreślił, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zawiera żadnych wyłączeń od obowiązku pobrania opłaty planistycznej w razie przeznaczenia w planie nieruchomości na realizację celów publicznych. Jedynie art. 36 ust. 4a tej ustawy stanowi, że opłaty nie pobiera się w przypadku nieodpłatnego przeniesienia przez rolnika własności nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego na następcę w rozumieniu ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz. U z 2008r. Nr 50, poz. 291 ze zmianami) albo przepisów w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania "Renty strukturalne" objętego programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007- 2013 wydanych na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 marca 2007r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich ( Dz. U Nr 64, poz. 427 ze zmianami ). W przypadku zbycia przez następcę nieruchomości przekazanych przez rolnika przepisy o opłacie stosuje się odpowiednio. Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 30 marca 2006r. (II SA/Bk 100/06) organ dowodził, że określenie 0 % stawki opłaty planistycznej oznaczałoby zwolnienie pewnej grupy właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości z ustawowego obowiązku uiszczenia renty planistycznej w razie zaistnienia ustawowych przesłanek do jej określenia. Wojewoda zaznaczył także, iż z art.15 ust.2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym można wyprowadzić wniosek o obowiązku określenia stawki opłaty planistycznej w taki sposób, który pozwoliłby na ustalenie opłaty, a to wyklucza określenie jej w wysokości 0 %.