W uzasadnieniu Kolegium w pierwszej kolejności obszernie wyjaśniło założenia i cele pomocy społecznej oraz zasady przyznawania zasiłku celowego i specjalnego zasiłku celowego, przytaczając treść odpowiednich przepisów oraz orzecznictwo sądowoadministracyjne. Wskazało, że przyznanie zasiłku celowego, o którym mowa w art. 39 ust. 2 i 3 u.p.s. jest możliwe wyłącznie pod warunkiem spełnienia kryterium dochodowego, które w niniejszej sprawie nie powinno przekroczyć [...] zł. Za dochód zaś uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych i o składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz ubezpieczenie społeczne, a także o kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób (art. 8 ust. 3). Do dochodu nie zalicza się natomiast m.in. zasiłku celowego i świadczenia wychowawczego. W razie przekroczenia kryterium dochodowego organ może natomiast rozważać przyznanie specjalnego zasiłku celowego, o którym mowa w art. 41 u.p.s. jednak wyłącznie w razie wystąpienia szczególnego przypadku. Przyznanie takiego świadczenia ma charakter uznaniowy, co oznacza, że organ ten ma możliwość, ale nie ma obowiązku go przyznać. Organ stosujący prawo ma uwzględnić indywidualne warunki każdego wypadku, "obowiązany jest szczegółowo zbadać stan faktyczny i utrwalić w aktach wyniki badania" (wyrok NSA z dnia 16 listopada 1999 r. sygn. akt III SA 7900/98), a "podejmując decyzję uznaniową stosownie do art. 7 k.p.a. ma obowiązek kierowania się słusznym interesem obywatela, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani nie przekracza to możliwości organu administracji publicznej wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków prawnych" (zob. wyrok NSA z 28 kwietnia 2003 r., sygn. akt II SA 2486/01). Z kolei jako "szczególne przypadki", o których mowa w art. 41 u.p.s. określa się te, które są tak wyraziste i odbiegające od sytuacji osób kwalifikujących się do otrzymania pomocy przy spełnieniu ustawowego kryterium dochodowego, że uzasadniają przyznanie tej szczególnej pomocy. Specjalny zasiłek celowy ma charakter wyjątkowy i powinien być przyznawany na doraźny cel bytowy. Nie może być on jednak podstawowym źródłem utrzymania i służyć zaspokojeniu każdej potrzeby życiowej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 maja 2007 r., I SA/Wa 272/07; wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2006 r., I OSK 777/05). Kolegium podkreśliło również, że przyznając świadczenia pomocy społecznej organ kieruje się nie tylko słusznym interesem strony i przesłankami ustawowymi warunkującymi przyznanie pomocy, ale także ogólnymi zasadami wyrażonymi w art. 2 i art. 3 u.p.s., tj. koniecznością dostosowania rodzaju, rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględnienia potrzeb osób korzystających z pomocy i możliwości finansowych ośrodka pomocy społecznej. Kolegium podkreśliło ponadto, że zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.s., osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej powinny samodzielnie przezwyciężać trudności przy wykorzystaniu własnych zasobów, możliwości oraz uprawnień, nie mogą przyjąć biernej postawy sprowadzającej się tylko do oczekiwania na przyznanie świadczenia w żądanej wysokości.