Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos - Janusz Asesor sądowy Brygida Myszyńska-Guziur (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 września 2022 r. sprawy ze skargi B. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 9 maja 2022 r., nr SKO.2083/21 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
B. G. (dalej jako "strona", "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 9 maja 2022 r. w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.
Z akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wynika, że wnioskiem złożonym w dniu 28 października 2021 r., skarżący zwrócił się do Wójta Gminy Łabunie o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w związku z opieką nad matką W. H..
Decyzją z dnia 23 listopada 2021 r. Wójt Gminy Ł., odmówił stronie przyznania wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego. W ocenie organu pierwszej instancji, w sprawie nie został spełniony warunek art. 17 ust. 1b u.ś.r. do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, ze względu na przekroczenie kryterium wieku, określonego w wymienianym przepisie, bowiem niepełnosprawność w stopniu znacznym W. H. datuje się od 88 roku życia.
Po rozpatrzeniu odwołania strony od ww. decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzja z dnia 9 maja 2022 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy nie podzielił stanowiska Wójta w zakresie stosowania art. 17 ust. 1b u.ś.r. uznając, że nieprawidłowo interpretuje skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014r. sygn. akt K 38/13. Kolegium wyjaśniło, że wskazany wyrok jest wyrokiem zakresowym i dla prawidłowego, to jest zgodnego z wzorcem konstytucyjnym, stosowania normy prawnej zawartej w przepisie uznanym, w pewnym tylko zakresie, za niekonstytucyjny nie jest wymagana ingerencja ustawodawcy, co w praktyce potwierdziło orzecznictwo sądów administracyjnych. Badanie, czy ustalony stan faktyczny wypełnia dyspozycję normy prawnej wynikającej z art. 17 ust. 1 u.ś.r., odbywa się przy uwzględnieniu zakresu, w jakim art. 17 ust. 1b tej ustawy został uznany za niekonstytucyjny na mocy powyższego wyroku, to jest z pominięciem kryterium wieku powstania niepełnosprawności.
Kolegium analizując pozostałe przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wskazało, że skarżący występując z wnioskiem o ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oświadczył, że jest rolnikiem i zaprzestał prowadzenia gospodarstwa rolnego od 7 sierpnia 2019 r.
Organ odwoławczy podał, że z akt sprawy wynika, że skarżący jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 2,14 ha. Według jego wyjaśnień - pismo z dnia 17 lutego 2022r., gospodarstwo jest aktualnie wydzierżawione, a dopłaty pobiera dzierżawca. Umowa dzierżawy nie została przedłożona. Kolegium ustaliło, że pomimo deklaracji o rezygnacji z prowadzenia gospodarstwa rolnego od 2019 r., skarżący występuje przed organami administracji jako producent rolny i ubiega się o zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej. Ostatni zwrot z tego tytułu został przyznany decyzją z 1 września 2021 r. Zdaniem organu odwoławczego wnioskodawca korzysta więc z pomocy publicznej, którą mogą otrzymać jedynie producenci rolni. Występując o tą pomoc i uzyskując ją musiał oświadczyć, że prowadzi gospodarstwo rolne. Jego oświadczenie o zaprzestaniu prowadzenia gospodarstwa rolnego, złożone w związku z ubieganiem się o świadczenie pielęgnacyjne, nie jest więc zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Kolegium wskazało także, że skarżący otrzymuje specjalny zasiłek opiekuńczy przyznany kolejnymi decyzjami z dnia 08.12.2020 r. na okres od 01.11.2020 r. do 31.10.2021 r. oraz z dnia 23.11.2021 r. na okres od 01.11.2021 r. do 31.10.2022 r., a okoliczność posiadania ustalonego prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego, jako okoliczność wyłączająca prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, wypełnia dyspozycję przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) u.ś.r. i skutkuje brakiem możliwości przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Organ odwoławczy stwierdził, że pełnomocnik skarżącego złożył, co prawda, w jego imieniu organowi pierwszej instancji oświadczenie (wszystkie inne oświadczenie B. G. podpisywał samodzielnie), że jego mocodawca rezygnuje ze specjalnego zasiłku opiekuńczego, ale z dniem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Organ pierwszej instancji nie miał więc podstaw do uchylenia decyzji kolidującej z prawem do świadczenia pielęgnacyjnego i pozostaje ona aktualnie w obrocie prawnym