W ocenie Sądu orzekającego w rozpoznawanej sprawie, obydwa rozwiązania są równie poprawne - ostateczna decyzja przyznająca zasiłek jest decyzją, na mocy której strona nabyła prawo, zaś taka decyzja może być w każdym czasie zmieniona lub uchylona za zgodą tej strony (tym bardziej zatem na jej wniosek), na podstawie art. 155 k.p.a.
Z kolei kierując się alternatywnym tokiem argumentacji: jeżeli beneficjent rezygnuje ze specjalnego zasiłku opiekuńczego (bo wybiera przysługujące mu korzystniejsze świadczenie pielęgnacyjne), decyzja o przyznaniu zasiłku staje się w tym momencie bezprzedmiotowa, a stwierdzenie jej wygaśnięcia niewątpliwie leży w interesie strony, bowiem jest konieczną przesłanką rozwiązania problemu zbiegu praw do świadczeń i zakazu równoczesnego pobierania zasiłku i świadczenia. W ten sposób spełnione są przesłanki z art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. Należy przy tym dodać, że zastosowanie obydwu instrumentów prawnych leży w gestii tego samego organu - który ją wydał.
Sąd nie uważa za konieczne, w ramach wskazań co do dalszego postępowania, narzucanie organowi wyboru jednego z tych instrumentów prawnych, skoro obydwa są poprawne. Jedynym wskazaniem jest to, aby organ rozstrzygnął sprawę w sposób nie powodujący naruszenia słusznych interesów skarżącego. Ponieważ - jak już wspomniano - przy wyborze art. 155 k.p.a. jako podstawy rozstrzygnięcia, jest dopuszczalne orzeczenie w tej samej decyzji o uchyleniu decyzji o przyznaniu zasiłku oraz przyznaniu w jego miejsce świadczenia pielęgnacyjnego, prostszym rozwiązaniem wydaje się właśnie zastosowanie tego przepisu. Tym niemniej jednak nie będzie błędem organu, jeśli skorzysta z innego ze wskazanych rozwiązań, pamiętając o obowiązku jednoczesnego rozstrzygnięcia w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.
Biorąc pod uwagę dotychczasowe działania organu I instancji w rozpoznawanej sprawie, należy podkreślić w tym miejscu, że przedstawiona wyżej ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania są wiążące do Wójta Gminy T., a wydanie decyzji nie uwzględniającej tej oceny i wskazań stanowiłoby oczywiste naruszenie art. 153 p.p.s.a.
Sąd nie uwzględnił zawartego w skardze wniosku o ustalenie na rzecz skarżącego prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, ponieważ nie ma do tego kompetencji. W świetle obowiązujących przepisów (art. 145a § 1 p.p.s.a.), sąd administracyjny może jedynie zobowiązać organ do wydania w określonym terminie decyzji lub postanowienia wskazując sposób załatwienia sprawy lub jej rozstrzygnięcie, chyba że rozstrzygnięcie pozostawiono uznaniu organu (w przypadku, gdy uchyli decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a lub stwierdzi jej nieważność na podstawie pkt 2). Zastosowanie tego przepisu w rozpoznawanej sprawie jest niemożliwe, gdyż przyznanie skarżącemu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga uprzedniego rozwiązania problemu zbiegu praw do świadczeń, w sposób wskazany wyżej. W ocenie Sądu treść wyrażonych w uzasadnieniu ocen prawnych oraz wskazań co do dalszego postępowania, wiążących organ I instancji, jest wystarczająca do osiągnięcia celu w postaci końcowego rozstrzygnięcia sprawy w sposób uwzględniających słuszny (mający oparcie w przepisach prawa) interes prawny skarżącego.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 p.p.s.a. sąd orzekł jak w sentencji wyroku.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 275, ze zm.). Skarżący był objęty ustawowym zwolnieniem od kosztów sądowych (w tym wpisu sądowego), dlatego zwrot kosztów objął wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego w wysokości stawki minimalnej 480 zł. Z uwagi na brak dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, zwrotem kosztów nie objęto tego wydatku.