Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 marca 2015 r. sprawy ze skargi P. I. L. z siedzibą w N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., znak: [...], w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.
Decyzją z dnia 11 kwietnia 2011 r. Wójt Gminy [...] ustalił dla A Spółki z o.o. z siedzibą w [...] warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie instalacji baterii słonecznych do wytwarzania energii elektrycznej, na stojakach aluminiowych nie związanych trwale z gruntem, sytuowanych na działce nr ewid. 141 położonych w Karolinów, gmina [...].
Wnioskiem z dnia 1 sierpnia 2013 r., Spółka B z siedzibą w [...] (dalej także: "Spółka") wystąpiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] o stwierdzenie nieważności wskazanej ostatecznej decyzji wójta, powołując się na art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267; dalej: "K.p.a.") oraz art. 28 K.p.a. Spółka zarzuciła decyzji niezgodność z przepisami prawa, wydanie jej na podstawie nieobowiązujących przepisów oraz bez uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a także niezgodność z praktyką orzeczniczą i stanowiskiem Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.
Uzasadniając swój interes prawny wnioskodawca wskazał następujące okoliczności. Decyzja o warunkach zabudowy wydana została na wniosek A Spółka z o.o., której jedynym wspólnikiem był i jest Spółka C. Następnie, w dniu 10 września 2012 r. Spółka C zawarła ze Spółką warunkową umowę sprzedaży udziałów w kapitale zakładowym A Spółce z o.o. Na podstawie powyższej umowy B miał nabyć 100% udziałów A Spółki z o.o. w celu realizowania projektów solarnych. Tytułem zabezpieczenia zapłaty ceny sprzedaży udziałów D S.A. udzielił zabezpieczenia w postaci poręczenia. Po podpisaniu wskazanej umowy, Spółka C przekazała B dokumentację dotyczącą projektu budowy farmy fotowoltaicznej, której analiza, zdaniem wnioskującej Spółki wykazała kwalifikowaną wadliwość tej decyzji. Na prośbę o wyjaśnienie tej sytuacji Spółka C wskazała, że decyzję środowiskową można uzyskać po uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy, a przed wystąpieniem o pozwolenie na budowę. Zdaniem Spółki B, taka argumentacja jest niezgodna z przepisami prawa i potwierdza, że opisana decyzja o warunkach zabudowy obarczona jest wadą powodującą nieważność tej decyzji.
W tej sytuacji, Samorządowe Kolegium w [...] pismem z dnia 14 stycznia 2014 r. zawiadomiło o wszczęciu na podstawie wskazanego wniosku Spółki postępowanie o stwierdzenie nieważności opisanej decyzji Wójta Gminy [...].
Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uznając, że Spółka B nie posiada interesu prawnego pozwalającego na uznanie jej za stronę postępowania w niniejszej sprawie, decyzją z dnia 10 lutego 2014 r., umorzyło postępowanie administracyjne na podstawie art. 105 § 1 K.p.a.
W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium przywołało treść przepisów art. 71 ust. 2, 72 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenie oddziaływania na środowisko (Dz. U. nr 199, poz. 1227 ze zm.; dalej także: "ustawa o udostępnieniu informacji o środowisku") oraz wskazało, że realizacja przedsięwzięcia, którego dotyczy kwestionowana decyzja, będzie wymagała uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, mającego charakter w tym przypadku "zezwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji". Wymienienie w katalogu art. 72 ust. 1 ustawy o udostępnieniu informacji o środowisku, obok decyzji o pozwoleniu na budowę, również decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ma niejako charakter uzupełniający, ponieważ w przypadku przedsięwzięcia wymagającego uzyskania obu ww. decyzji dopiero na etapie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę inwestor będzie musiał legitymować się uzyskaną uprzednio decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Konieczność uprzedniego uzyskania decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych dotyczy jedynie decyzji o warunkach zabudowy dla realizacji przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, ale tylko takich, po których nie ma konieczności uzyskiwania pozwolenia na budowę. W każdym innym przypadku to wystąpienie o pozwolenie na budowę będzie uwarunkowane uprzednim uzyskaniem decyzji środowiskowej. Takie stanowisko, zdaniem Kolegium, jest zgodne z interpretacją art. 72 ust. 5 powołanej ustawy, mówiącego o tym, że jedną decyzję środowiskową wydaje się dla przedsięwzięcia wymagającego uzyskania więcej niż jednej decyzji, spośród wymienionych w art. 72 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 59 ustawy o udostępnieniu informacji o środowisku, przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Przedsięwzięcia, o których mowa w tym przepisie, zostały enumeratywnie wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. nr 213, poz. 1397), które zostało wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 60 i weszło w życie z dniem 15 listopada 2010 r. Instalacje wykorzystujące do tworzenia energii elektrycznej (ogniwa fotowoltaiczne) energię słońca, nie zostały wymienione w rozporządzeniu z dnia 9 listopada 2010 r., tym samym nie zostały zakwalifikowane jako przedsięwzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko naturalne, w przeciwieństwie do innych niekonwencjonalnych instalacji energetycznych (tj. elektrowni wodnych lub wiatrowych). Oznacza to, zdaniem Kolegium, że wójt wydając decyzję, bez uprzednio uzyskanej decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych, działał na podstawie i w granicach obowiązującego prawa, bowiem w ówczesnym stanie prawnym brak było podstaw, aby przedmiotowe przedsięwzięcie zaliczyć do tych, które mogą potencjalnie oddziaływać na środowisko.