Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca),, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Beata Basak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 września 2011 r. sprawy ze skargi B. W. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty legalizacyjnej I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta z dnia [...] r. Nr [...], a także postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta z dnia [...] r. [...]; II. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz B. W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Postanowieniem z dnia [...] lipca 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego działając na podstawie art. 49 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) nałożył na Z. Ł. opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł z tytułu rozbudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr 25 położonej w L. przy ul. G. 11 bez wymaganego pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, iż w toku prowadzonego postępowania ustalono, że Z. Ł. wykonał rozbudowę opisanego wyżej budynku mieszkalnego. W związku z tym, iż wykonana rozbudowa nie narusza obowiązujących przepisów prawa w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem, organ postanowieniem z dnia 12 października 2009 r. wstrzymał prowadzone przy rozbudowie prace i nałożył na inwestora obowiązek przedłożenia dokumentów określonych w art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego.
W wyznaczonym przez organ terminie inwestor spełnił powyższe wymagania w związku z czym - w ocenie organu - należało orzec o nałożeniu opłaty legalizacyjnej. Jednocześnie organ wskazał sposób naliczenia przedmiotowej opłaty z zastosowaniem odpowiednich przepisów prawa.
Od powyższego postanowienia zażalenie do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego złożył Z. Ł. wnosząc o ponowne wnikliwe rozpatrzenie sprawy. Odwołujący podniósł, iż przeprowadzone postępowanie jest wadliwe, gdyż podstawą ustaleń organu co do daty rozbudowy budynku są fałszywe zeznania świadków.
Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił zaskarżone postanowienie w całości i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w tym zakresie.
Mianowicie organ odwoławczy przywołując treść zeznań występujących w sprawie świadków wskazał, iż - jego zdaniem - przedmiotowa samowolna rozbudowa budynku mieszkalnego nastąpiła w latach 1979-1984, tj. przed 1995 r., a więc stosownie do art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r. samowola ta winna zostać doprowadzona do stanu zgodnego z prawem na podstawie przepisów Prawa budowlanego z 19974 r. Zgodnie bowiem z przywołanym art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r. przepisów art. 48 nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy.
Z tych względów, skoro postępowanie w rozpatrywanej sprawie winno być prowadzone na podstawie przepisów Prawa budowlanego z 1974 r., to ustalenie przez organ pierwszej instancji opłaty legalizacyjnej w oparciu o przepisy Prawa budowlanego z 1994 r. jest bezprzedmiotowe.
Niniejsze postanowienie stało się przedmiotem skargi B. W., która podniosła, że zaskarżone postanowienie oparte zostało wyłącznie na zeznaniach świadków przedstawionych przez inwestora, którzy - jak zaznaczyła - podali nieprawdę. Nadto dodała, że organ odwoławczy prowadząc swoje postępowanie pominął w całości materiał dowodowy zebrany przez organ pierwszej instancji oraz zeznania świadków złożone wcześniej, wskazujące co innego niż przyjął organ.