Sprawa ze skargi na uchwałę Nr XVII/143/2004 Rady Miasta Świdnik w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

Z art. 20 u.p.z.p. wywieść należy jedną z podstawowych zasad planowania przestrzennego jaką jest wymóg zgodności planu miejscowego z ustaleniami studium. Uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w którym przeznaczenie terenu lub sposób zagospodarowania terenu są niezgodne ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowi istotne naruszenie tej zasady.

Plan miejscowy nie może naruszać ustaleń studium. Przepis art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie pozwala na modyfikację w planie wskaźników zagospodarowania przestrzennego przyjętych w studium.

Nieokreślenie w planie miejscowym udziału powierzchni biologicznie czynnej działki lub terenu, stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu, które skutkować musi stwierdzeniem nieważności planu miejscowego.

Jeżeli chodzi o określenie wysokości zabudowy to zgodzić należy się, że wskaźnik ten powinien zostać ustalony jednostką metryczną. Wynika to z istoty pojęcia wysokości, która oznacza odległość od jakiegoś punktu do punktu znajdującego się w górze. Wysokość jest rodzajem odległości, którą w Polsce określa się w oparciu o metryczny system miar.

Ustalenie wysokości zabudowy z odwołaniem się do jednostek metrycznych stanowi najbardziej dokładny i pewny sposób określenie tego wskaźnika.

Organy gminy nie mogą w planie miejscowym zamieszczać przepisów, które określałyby sposób mierzenia wysokości budynku albowiem kwestia ta została wyczerpująco uregulowana w § 6 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Rada gminy nie powinna definiować w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego tak pojęcia "wysokości budynku", jak również nie może tworzyć przepisów, które skutkowałyby innym sposobem mierzenia wysokości budynku, niż to przewidują przepisy powszechnie obowiązujące rozporządzeń wykonawczych, wydanych na podstawie stosownej delegacji ustawowej wynikającej z ustawy Prawo budowlane.

W postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. orzeka się jedynie w granicach interesu prawnego skarżącego. Konieczność orzekania w granicach interesu prawnego skarżącego nie oznacza jednakże bezwzględnego nakazu rozstrzygania jedynie co do obszaru nieruchomości stanowiącej własność skarżącego. Przeciwnie, za mieszczące się w granicach interesu prawnego skarżącego, uznać należy także zaskarżenie planu w odniesieniu do nieruchomości sąsiadujących z działką skarżącego, zwłaszcza wtedy, gdy tak jak w niniejszej sprawie przeznaczone są one w planie miejscowym pod budownictwo wielorodzinne, a więc budownictwo cechujące się istotnie zwiększonym zakresem oddziaływania na nieruchomości sąsiednie.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca) Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Protokolant Referent Justyna Kłosowska-Pietrynko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 września 2022 r. sprawy ze skargi A. K., S. S., M. M., L. S., J. S. i A. B. na uchwałę Nr XVII/143/2004 Rady Miasta Świdnik z dnia 28 czerwca 2004 r. w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. odrzuca skargę J. S.; II. stwierdza nieważność uchwały Nr XVII/143/2004 Rady Miasta Świdnik z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie uchwalenia Zmian Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Zespołu Osiedli "[...]" w Świdniku w części dotyczącej działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...], Obręb [...] w Świdniku; III. zasądza od Burmistrza Miasta Świdnik na rzecz A. K., S. S., M. M., L. S. i A. B. kwoty po 399,40 zł (trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/12

W dniu 19 maja 2022 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wpłynęła skarga A. K., S. S., M. M., L. S., J. S. i A. B. (dalej także jako "skarżący") na uchwałę Rady Miasta Świdnik Nr XVII/143/2004 z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zespołu osiedli "[...]" w Ś. w części dotyczącej terenów o przeznaczeniu określonym jako: tereny zabudowy mieszkaniowej mieszanej - MM i tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej - MN, położonych pomiędzy ulicami [...], [...] [...], tj. w części obejmującej nieruchomości należące do skarżących oraz reprezentowanych przez niego mieszkańców gminy i bezpośrednio z nimi graniczące.

W skardze uchwale zarzucono naruszenie przepisów:

1. art. 94 Konstytucji RP w zw. z art. 40 ust. 1 Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) oraz art. 15 ust. 2 pkt 6 Ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) w zw. z § 4 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) poprzez pominięcie przez Radę Miasta Świdnik w zaskarżonej uchwale NR XVII/143/2004 z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie uchwalenia zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zespołu osiedli "[...]" w Ś. , obligatoryjnych elementów planu miejscowego - których obowiązek uregulowania przekazany został temu organowi na mocy delegacji ustawowej, a to pominięcie w zapisach MPZP dotyczących terenów o przeznaczeniu określonym jako tereny zabudowy mieszkaniowej mieszanej - MM (§ 27 MPZP) i tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej - MN (§ 28 MPZP) elementów w postaci:

A) dla terenów zabudowy mieszkaniowej mieszanej MM: parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu tj.

- gabarytów budynków mieszkalnych - brak jednoznacznego ustalenia wysokości projektowanej zabudowy, przy czym za niespełniające wymagań przywołanych przepisów uznać należy wskazanie tego parametru wyłącznie jako liczby kondygnacji, bowiem pojęcie "kondygnacja" ma charakter otwarty i określa jedynie minimalną wysokość pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, a tym samym nie wskazuje górnej jej wysokości;

- gabarytów budynków usługowych wolnostojących (dopuszczalnych na terenach MM - § 27 ust. 1 lit. f MPZP) - nieokreślenie gabarytów, w tym wysokości projektowanej zabudowy oraz maksymalną wysokość kondygnacji mieszkalnych, pozostawiając inwestorowi dowolność co do wysokości kondygnacji w postaci poddasza użytkowego,

- brak określenia gabarytów budynków usługowych wolnostojących (dopuszczalnych na terenach MN - § 28 ust. 2 lit a tiret 2), w tym dopuszczalnej powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki przy uzupełnieniu funkcji mieszkaniowej takimi budynkami, wysokości zabudowy oraz geometrii dachu budynków usługowych;

- udziału powierzchni biologicznie czynnej.

Strona 1/12