Zgodzić się więc należy z organem, że dopiero usunięcie z obrotu prawnego decyzji z dnia 10 grudnia 2021 r. przyznającej specjalny zasiłek dla opiekuna (a nie - jak sugeruje skarżący - złożenie wniosku w dniu 24 czerwca 2021 r. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wraz z oświadczeniem o warunkowej rezygnacji z prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego i wyborze świadczenia korzystniejszego) - wyeliminowało negatywną przesłankę z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) u.ś.r. w postaci posiadania prawa do specjalnego zasiłku dla opiekuna.
Powyższa decyzja nie została zakwestionowana przez skarżącego i - wobec jej niezaskarżenia - stała się ostateczna oraz prawomocna. Okoliczność ta zaś - czego zdaje się nie dostrzegać pełnomocnik skarżącego - miała w rozpoznawanej sprawie decydujące znaczenie dla określenia daty początkowej przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Skoro zaś decyzja ta została usunięta z obrotu prawnego w dniu 21 stycznia 2021 r., to należało przyjąć, że skarżący dopiero od dnia 21 stycznia 2021 r. nie miał prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego z tytułu opieki nad matką co pozwalało przyznać mu prawo do świadczenia pielęgnacyjnego począwszy od tego dnia.
W konsekwencji należy uznać, że organ nie miał prawnej możliwości orzeczenia w tym przypadku o przyznaniu skarżącemu wnioskowanego świadczenia od miesiąca złożenia wniosku, tj. od 1 czerwca 2021 r., gdyż w tym okresie skarżącemu przysługiwało jeszcze konkurencyjne świadczenie, wykluczające - jak wyżej wywiedziono - możliwość jednoczesnego pobierania świadczenia pielęgnacyjnego. Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że zarzuty dotyczące błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 27 ust. 5 u.ś.r. i art. 24 ust. 2 u.ś.r. nie mogły zatem odnieść oczekiwanego skutku.
Z tych względów Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.