Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca) Asesor sądowy Brygida Myszyńska-Guziur Protokolant Starszy sekretarz sądowy Marzena Okoń po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2022 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
Decyzją z [...] r., znak: [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm., dalej: k.p.a.) w związku z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 111 ze zm., dalej: u.ś.r.), po rozpatrzeniu odwołania A. M., Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy K. z [...] r., znak: [...] odmawiającą A. M. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wnioskowanego na matkę D. C..
Stan sprawy przedstawia się następująco.
W dniu 15 lipca 2021 r. do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. wpłynął wniosek A. M. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matką D. C., która legitymuje się orzeczeniem orzecznika ZUS nr [...] z dnia [...] r., z którego wynika, że jest ona trwale niezdolna do samodzielnej egzystencji od 1 grudnia 2019 r.
Odmawiając decyzją z [...] r. przyznania wnioskodawczyni świadczenia pielęgnacyjnego, organ pierwszej instancji powołał się na niespełnienie warunku określonego w art. 17 ust. 1b u.ś.r., tj. przekroczenie wieku powstania niepełnosprawności matki.
Odwołanie od tej decyzji wniosła A. M..
W powołanej na wstępie decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu pierwszej instancji Kolegium nie podzieliło argumentacji organu pierwszej instancji co do przekroczenia przez matkę skarżącej wieku powstania niepełnosprawności, powołując się w tym względzie na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., K 38/13, w którym stwierdzono, że art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Niemniej jednak Kolegium stwierdziło zaistnienie innej przesłanki uniemożliwiającej przyznanie skarżącej wnioskowanego świadczenia.
Organ odwoławczy ustalił, że we wniosku złożonym w dniu 15 lipca 2021 r. A. M. wykazała, że jest rolnikiem i od dnia 1 lipca 2021 r. zaprzestała prowadzenia gospodarstwa rolnego i pracy w tym gospodarstwie, co potwierdziła własnym podpisem. W odwołaniu potwierdziła, że w związku ze sprawowaniem opieki nad matką zrezygnowała z pracy w gospodarstwie rolnym, aby pomóc w procesie pielęgnacji, leczenia i rehabilitacji. Z wywiadu środowiskowego przeprowadzonego w dniu 20 lipca 2021 r. wynika, że niepełnosprawna D. C. ma 83 lata, jest osobą starszą, schorowaną, wymagającą opieki. Leczy się z powodu licznych schorzeń, jest całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji, ma problemy z poruszeniem się. Córka A. M. sprawuje nad nią osobistą opiekę. Ze względu na sprawowaną opiekę nie jest w stanie podjąć zatrudnienia i, jak oświadczyła, zaprzestała prowadzenia gospodarstwa rolnego.
Kolegium w celu ustalenia, czy faktycznie wnioskodawczyni zrezygnowała z pracy w gospodarstwie rolnym pismem z 13 września 2021 r. zażądało od strony wyjaśnień w zakresie posiadanego gospodarstwa rolnego oraz rezygnacji z jego prowadzenia.