Orzeczenie stwierdzające u pracownika chorobę zawodową nie jest wystarczającą podstawą do przeniesienia mianowanego urzędnika państwowego na inne stanowisko w trybie art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Prokurator apelacyjny w L., działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego w zw. z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, po rozpoznaniu odwołania od decyzji prokuratora okręgowego w L. z 5 stycznia 2000 r. w sprawie przeniesienia skarżącej Ewy M. z dniem 1 stycznia 2000 r. ze stanowiska starszego sekretarza Prokuratury Rejonowej dla miasta L. na stanowisko pomocnika sekretarza Prokuratury Rejonowej w L. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu stwierdził, że decyzją z 5 stycznia 2000 r. prokurator okręgowy w L., po uzyskaniu uprzedniej zgody, wyrażonej na piśmie, oraz wobec braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku pomocnika sekretarza, stwierdzonych świadectwem lekarskim - z dniem 1 stycznia 2000 r. przeniósł Ewę M. ze stanowiska starszego sekretarza Prokuratury Rejonowej dla miasta L. na stanowisko pomocnika sekretarza Prokuratury Rejonowej L.-P. w L. z zachowaniem prawa do dotychczasowego wynagrodzenia przez okres trzech miesięcy.
Jako podstawę materialnoprawną tejże decyzji organ I instancji wskazał przepis art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w zw. z art. 22 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury /Dz.U. nr 162 poz. 1125/.
Decyzja prokuratora okręgowego w L. o przeniesieniu nie dotyczyła więc wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Było to przeniesienie za zgodą pracownika - mianowanego urzędnika państwowego - na inne, niższe stanowisko, w związku z trwałą utratą przez niego zdolności do pracy, z jednoczesnym zachowaniem prawa do dotychczasowego wynagrodzenia za okres trzech miesięcy /art. 10 ust. 5 ustawy o pracownikach urzędów państwowych/.
Na przestrzeni lat 1995-1999, stan zdrowia skarżącej Ewy M. ulegał pogorszeniu, o czym świadczą długotrwałe zwolnienia lekarskie w łącznej liczbie 409 dni.
W dniu 18 lutego 1999 r. za pośrednictwem prokuratora rejonowego dla miasta L., prokurator okręgowy w L. otrzymał decyzję powiatowego inspektora sanitarnego w L. z 10 lutego 1999 r. stwierdzającą u Ewy M. chorobę zawodową w postaci "przewlekłego zapalenia pochewek ściągnistych prostownika krótkiego oraz odwodziciela długiego prawego kciuka /zespół de Quewain/" z uzasadnieniem, iż zawodowa etiologia stwierdzonego schorzenia pozostaje w związku przyczynowym z długotrwałym pisaniem ręcznym, powodującym przeciążenia prawego kciuka.
Stosownie do treści przepisu art. 235 Kp, pracodawca poinformował o powyższym Państwową Inspekcję Pracy w L.
W wyniku kolejnego badania lekarskiego i oceny narażeń na stanowisku starszego sekretarza, Komisja Odwoławcza przy WOMP w L. orzekła 10 sierpnia 1999 r. niezdolność skarżącej do wykonywania dotychczasowej pracy ze względu na stwierdzoną chorobę zawodową i uznała za konieczne przeniesienie na inne stanowisko.