Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody Z. w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych
Tezy

Inwestor, który naruszył przepisy par. 29 w zw. z par. 126 ust. 1 i 3 rozporządzenia z dnia 14 grudnia 1994 r. Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ winien być na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ zobowiązany do wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem. Decyzja ta może być wydana również po zakończeniu robót budowlanych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Maryli i Stanisława M. w na decyzję Wojewody Z. z dnia 20 lipca 1998 r. (...) w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Sprawa jest powtórnie rozpatrywana przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych /III RN 140/00/ po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2001 r. sprawy ze skargi Maryli i Stanisława M. na decyzję Wojewody Z. z dnia 20 lipca 1998 r. w przedmiocie nakazania i wykonania określonych robót budowlanych na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich (...) od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 25 stycznia 2000 r. II SA/Lu 1207/98 - uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie w zakresie objętym rozprawą przed Naczelnym Sądem Administracyjnym - Ośrodkiem Zamiejscowym w Lublinie i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 43 poz. 189/ rewizje nadzwyczajne od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz organów pozasądowych, przewidziane w ustawach szczególnych, rozpoznaje Sąd Najwyższy stosując odpowiednio przepisy o postępowaniu kasacyjnym, zaś stosownie do przepisu art. 393[11] par. 1 Kpc Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia kasacją oraz jej podstaw; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie zachodzi nieważność postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym - Ośrodkiem Zamiejscowym w Lublinie, bowiem Sąd ten mimo "braku wiadomości o doręczeniu wezwania" Bogdanowi D. rozpoznał sprawę bez jego udziału w postępowaniu, czym pozbawił stronę możności obrony swych praw /art. 379 pkt 5 Kpc/.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że rewizja nadzwyczajna ma usprawiedliwione podstawy.

W rozpoznawanej sprawie jest sporne, czy do stanów faktycznych, takich jak skierowanie wylotu rur spustowych rynien z wznoszonego budynku w kierunku działki sąsiadującej z działką inwestora, należy stosować przepisy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./, jak przyjął Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czy przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, jak twierdzi wnoszący rewizję nadzwyczajną Rzecznik Praw Obywatelskich.

Nie jest trafny pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż przepis art. 5 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego stanowiący, że obiekt budowlany należy projektować, budować, użytkować i utrzymywać zgodnie z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, obowiązującymi Polskimi Normami oraz zasadami wiedzy technicznej, w sposób zapewniający ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich, nie może być podstawą decyzji administracyjnej - nakazującej inwestorowi dokonanie odprowadzenia wód opadowych z budynku mieszkalnego w taki sposób, aby wody te nie przedostawały się na teren działki sąsiedniej, bowiem nie określa sankcji w przypadku podjęcia działań naruszających dyspozycję tego przepisu. Przepis ten chroni, bowiem uzasadnione interesy właścicieli nieruchomości sąsiednich przed niezgodnymi z prawem czynnościami uczestników procesu budowlanego, w tym inwestora.

Strona 1/4