Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski, Sędzia WSA Jacek Czaja (spr.), Asesor WSA Małgorzata Fita-Mazurek, Protokolant Przemysław Gumieniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2004 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty uchyla zaskarżoną decyzję i zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz R. W. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania R. W. od decyzji wydanej z upoważnienia Starosty o przez Kierownika Wydziału Komunikacji i Spraw Obywatelskich Starostwa Powiatowego z dnia [...] w sprawie cofnięcia uprawnień diagnosty, na podstawie art. 138 § 1 ust. 1., art. 97 § 1 ust. 4 k.p.a. w zw. z art. 84 ust. 3 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy stwierdził, iż podstawą prawną do wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie przyznawania i odbierania uprawnień diagnosty są przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.) oraz przepisy wynikające z Kodeksu postępowania administracyjnego.
Według organu odwoławczego w niniejszej sprawie miał on do czynienia z dokładnie wyjaśnionym stanem faktycznym, ustalonym w toku prawidłowo przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Zdaniem organu odwoławczego organ I instancji podjął wszelkie czynności niezbędne do właściwego merytorycznie rozstrzygnięcia sprawy. Świadczy o tym fakt wzywania strony przez organ I instancji na każdym etapie postępowania do zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, stwarzający tym samym możliwość każdorazowego jego uzupełniania o nowe, istotne w sprawie dowody.
Mając na uwadze taką ocenę faktów, organ odwoławczy uznał, że zachodzą podstawy do utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji, przy czym swoja decyzję oparł na poniżej przytoczonych argumentach natury prawnej.
W myśl art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, starosta cofa diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 6 stwierdzono:
1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania,
2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.
Z przepisów tych wynika, że ustawodawca precyzuje przypadki, kiedy i jakie sankcje mogą być stosowane w stosunku do diagnosty, który dopuścił się wcześniej wskazanych uchybień. Treść art. 84 ust. 3 ustawy, w tym użyte w nim sformułowanie "cofa", jednoznacznie wskazuje, iż cofnięcie uprawnień nadanych diagnoście jest obligatoryjne i ma miejsce wyłącznie w razie popełnienia przez niego określonych przewinień. (por. wyrok NSA z dnia 13.11.1998 r., II SA 1266/98, publ., zbiór elektroniczny LEX pod nr 41310). Organ odwoławczy podkreśla, że tak poważne konsekwencje wobec uprawnionego do kontroli technicznej pojazdów, mogą być wyciągane tylko i wyłącznie, jeżeli wadliwość jego postępowania została ustalona w trakcie kontroli dokonywanej przez odpowiednie służby. Brzmienie i konstrukcja semantyczna tej normy, również przesądza o tym, że skutek w postaci odebrania mu uprawnień, następuje w przypadku wystąpienia nawet sporadycznego (jednokrotnego) przypadku naruszenia zasad podejmowania czynności diagnostycznych.