Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody L. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie budowy ogrodzenia działki
Tezy

Droga nie zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./, stanowi "inne miejsce publiczne", o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

W tej sytuacji budowa ogrodzenia zlokalizowanego od strony "innego miejsca publicznego" wymaga zgłoszenia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krystyny i Jana małżonków S. na decyzję Wojewody L. z dnia 30 grudnia 1998 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie budowy ogrodzenia działki - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie strona 1/2

Wojewoda L. zaskarżoną decyzją, po rozpatrzeniu odwołania małżonków S., orzekł na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa o utrzymaniu w mocy decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 30 listopada 1998 r. umarzającej postępowanie w sprawie budowy ogrodzenia przez Władysława M. w miejscowości T.

Organ administracji wskazał na następujące motywy rozstrzygnięcia:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo budowlane budowa ogrodzeń nie wymaga pozwolenia na budowę. W myśl art. 30 ust. 1 pkt 2 tej ustawy zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych. Droga gruntowa, jako działka nr 405 nie jest zaliczona do dróg publicznych wyszczególnionych w art. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Drogami publicznymi są drogi krajowe, wojewódzkie, gminne, lokalne, miejskie i drogi zakładowe.

Zgodnie z pismem Urzędu Gminy w W. z dnia 26 listopada 1998 r. omawiana droga dojazdowa /dz. nr 405/ nie jest drogą gminną a obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego gminy nie przewiduje w tym miejscu drogi publicznej.

Przedmiotowej drogi nie można również uznać za inne miejsce publiczne, gdyż nawet jako droga nie jest uznana jako droga publiczna.

Organy nadzoru budowlanego nie są właściwe do rozstrzygania w sprawach naruszeń prawa własności. W sprawach tych orzekają sądy powszechne.

Małżonkowie S. w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Zarzucili naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego przez przyjęcie, że lokalna droga przejazdowa należąca do gminy nie jest miejscem publicznym. Wyjaśnili, że budowa ogrodzenia przez Władysława M. uniemożliwia swobodny dostęp do ich działki.

Strona przeciwna w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową motywację, a nadto, iż działka nr 405 stanowi drogę dojazdową a nie inne miejsce publiczne. Droga ta nie jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Budowa ogrodzenia od takiego miejsca nie wymaga zgłoszenia. Jeśli inwestor Władysław M. naruszył stan posiadania działki nr 405 i skarżący nie mają dostępu do drogi publicznej, mogą wystąpić do sądu powszechnego o ustanowienie drogi koniecznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna. Zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem.

Jest poza sporem, że Władysław M. - właściciel działki nr 404 położonej w T., od strony działki nr 405 stanowiącej własność gminy, wybudował ogrodzenie.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych wymaga zgłoszenia właściwemu organowi.

Według ustaleń organu administracji działka nr 405 stanowi lokalną drogę dojazdową do szeregu działek przy niej położonych, w tym do działki skarżących. Z załączonej do akt mapy (...) wynika, że działka nr 405, oznaczona jako droga, stanowi także ciąg komunikacyjny między dwoma innymi drogami oznaczonymi nr 106 i 353.

Strona 1/2