Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak (sprawozdawca) Protokolant Starszy asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 września 2015 r. sprawy ze skargi A. F. i A. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie jednorazowej opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołań "[...]" M. K., E. K. s.j. z siedzibą w L. oraz A. F. i A. J. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. N. 4/14 z dnia 8 lipca 2014 r. ustalającą jednorazową opłatę planistyczną w wysokości [...] zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonych w L. przy ul. [...], oznaczonych jako działki nr [...], [...], którą obciążeni zostali: "[...]" M. K., E. K. s.j. z siedzibą w L. w wysokości [...] zł (udział 1/3), A. J. w wysokości [...] zł (udział 1/3) i A. F. w wysokości [...] zł (udział 1/3).
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy przedstawił następujący stan sprawy.
Prezydent Miasta L. wydał w dniu 8 lipca 2014 r. powyżej opisaną decyzję w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła "[...]" M. K., E. K. s.j. z siedzibą w L. zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:
- art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym polegające na przyjęciu, że przeznaczenie nieruchomości było inne w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta L. uchwalonego w 2005 r. niż w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego obszaru funkcjonalnego L. Zespołu Miejskiego z 1986 r.;
- art. 36 ust. 4 w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. powyższej ustawy poprzez błędne zastosowanie niniejszych regulacji w sytuacji gdy przepisy prawne nie dają podstaw organowi administracji do wypowiadania się w przedmiotowych sprawach w drodze decyzji, gdyż w związku ze zmianą planu zagospodarowania przestrzennego wartość nieruchomości nie wzrosła w przedmiotowej sprawie;
- art. 37 ust. 4 w związku z art. 37 ust. 3 powyższej ustawy przez błędne ustalenie terminu wydania decyzji dotyczącej opłaty planistycznej, w konsekwencji poprzez jej ustalenie w nieodpowiednim terminie od dnia wejścia w życie postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Jednocześnie skarżąca spółka zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, w tym naruszenie:
- art. 7 i 77 kpa, art. 9 kpa oraz art. 12 § 1 kpa - poprzez prowadzenie przez organ pierwszej instancji przedmiotowego postępowania w sposób opieszały oraz nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy, w szczególności poprzez brak wszechstronnego rozważenia treści uchwalonych planów zagospodarowania przestrzennego;
- art. 107 § 3 kpa poprzez niewłaściwe uzasadnienie faktyczne i prawne decyzji.
W uzasadnieniu odwołania skarżąca spółka wskazała, iż w wydanym rozstrzygnięciu Prezydent Miasta L. stwierdził, przytaczając Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, że na skutek uchwalenia nowego planu miejscowego zmieniło się zasadniczo przeznaczenie wskazanych nieruchomości, a faktyczny sposób wykorzystania nieruchomości przed uchwaleniem planu był odmienny od określonego w tym planie, tym samym możliwy był wzrost wartości działek. Według planu z 2005 r. działki były położone na terenach oznaczonych symbolem AGc z rozwinięciem ich funkcji do "terenów aktywności gospodarczej z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod różnego rodzaju działalność gospodarczą, zaplecza techniczne oraz bazy i składy materiałowe z wykluczeniem realizacji uciążliwych obiektów produkcyjnych, a także wszelkich obiektów kolidujących z sąsiedztwem terenów mieszkaniowych i terenów usług publicznych, dopuszcza się realizację wielokubatorowych obiektów handlowo - usługowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2 000 m2 pod warunkiem, że teren objęty jest odpowiednią strefą polityki przestrzennej oraz usług komercyjnych, w tym stacji paliw. Z kolei według planu z 1986 r. działki były położone na terenach oznaczonych symbolem V A PSB IV z rozwinięciem ich funkcji do "spółdzielcze zakłady przemysłu metalowego rejonowe składy handlu opałem i mat. budowlanymi, baza materiałowa energetyki cieplnej i obiekty administracji gospodarczej do adaptacji trwałej z możliwością rozbudowy kubaturowej. Zakaz instalowania urządzeń i technologii przekraczającej uciążliwości IV klasy. Projektowania stacja obsługi samochodów typu III na terenach składu opałem". Zdaniem odwołującej się spółki w obu opisach planów z 1986 r. i 2005 r. teren mógł być zagospodarowany w ten sam sposób. Występują w nich jedynie drobne różnice o charakterze językowym wynikające z faktu, iż plan z 1986 r. uchwalony był w realiach gospodarki socjalistycznej, która w sposób instytucjonalny ograniczała formy działalności gospodarczej, co zmieniło się po roku 1989 r. i konsekwencją tego było przyjęcie takiej treści w 2005 r. "Wielokubaturowe obiekty handlowo - usługowe" według pojęcia z 2005 r. to "rejonowe składy handlu opalem i materiałami budowlanymi, baza materiałowa energetyki cieplnej i obiekty administracji gospodarczej do adaptacji trwalej z możliwością rozbudowy kubaturowej" tyle tylko, że zdefiniowane poprzez wyrażenia typowe dla ustroju gospodarki socjalistycznej. Ponadto Prezydent Miasta L. określił ustalenie opłaty planistycznej pomimo tego, że spółka nie wiedziała w chwili sprzedaży nieruchomości, że jest ona obciążona jakimiś dodatkowymi świadczeniami. Zasadność twierdzeń w tym zakresie potwierdza, fakt, iż A. F. i A. J. pismami z dnia 9 stycznia 2007 r. otrzymali potwierdzenia, iż na dzień wydania zaświadczeń renta planistyczna nie występuje. Obydwa zaświadczenia zostały wydane na dwa dni przed zawarciem umowy sprzedaży. Zaświadczenia te mają zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.