Dnia 23 stycznia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot - Szustowska (spr.) Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant Specjalista Aleksandra Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2018 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Bełchatowie na uchwałę Rady Gminy Rusiec z dnia 31 maja 2011 r. nr VII/61/2011 w przedmiocie uchwalenia "Regulaminu dostarczanie wody i odprowadzania ścieków na terenie gminy Rusiec". stwierdza nieważność § 28 oraz § 32 ust. 2 zaskarżonej uchwały. LS
Prokurator Rejonowy w Bełchatowie zaskarżył do sądu administracyjnego uchwałę Rady Gminy Rusiec z dnia 31 maja 2011r., nr VII/61/2011, w sprawie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków, zarzucając jej istotne naruszenie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu się w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jednolity obowiązujący w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały: Dz.U. z 2006r., nr 123, poz. 858 ze zm.) - zwanej dalej: "ustawą" - poprzez uznanie, iż przepisy te stanowią podstawę prawną nałożenia w obowiązku ponoszenia przez mieszkańców gminy opłat za zezwolenie na podłączenie do sieci wodociągowej, podczas gdy przepisy te nie mogą stanowić podstawy do nałożenia obowiązku ponoszenia jakichkolwiek opłat na rzecz gminy w związku z budową lub podłączeniem do gminnej sieci wodociągowej.
W ocenie Prokuratora, zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż zawiera ogólne określenie adresata - poprzez wskazanie jego cech jako "przyszłych odbiorców, którzy ubiegając się o wydanie technicznych warunków przyłączenia będą zobowiązani do wybudowania z własnych środków urządzeń wodociągowych i/lub kanalizacyjnych" - nie wymieniając go z nazwy. Adresatem tej uchwały są wszystkie osoby, które wykazują zamiar przyłączenia się do sieci wodociągowej oraz wykażą w przyszłości taki zamiar.
Odwołując się do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego Prokurator wskazał, że dla kwalifikacji danego aktu prawa miejscowego znaczenie decydujące ma charakter norm prawnych i kształtowanie przez te normy sytuacji prawnej adresatów. W przypadku bowiem uznania, że uchwała zawiera przynajmniej jedną normę postępowania o charakterze generalnym i abstrakcyjnym jest ono aktem prawa miejscowego. Zasada ta wyraża się w art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, który stanowi, że na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia przepisów powszechnie obowiązujących na terenie gminy. Szczegółowe umocowanie konkretnych organów do stanowienia przepisów prawa miejscowego w danym przedmiocie wynikać musi z przepisów prawa materialnego zawierających delegacje ustawowe, a nie jedynie pośrednio wynikać z przepisów ustawowych.
Następnie Prokurator wskazał, że kwestionowana uchwała została oparta na art. 18 ust. 2 pkt 2 i 6 ustawy o samorządzie gminnym. Jednak żaden z powołanych przepisów ustawowych nie zawierał normy delegacyjnej, która upoważniałaby zarząd gminy do podejmowania aktów prawa miejscowego. Powołane w podstawie prawnej ww. uchwały przepisy nie mogą stanowić podstawy do nałożenia na osoby i jednostki zamierzające korzystać z wodociągu obowiązku odpłatności za uzyskanie zezwolenia na przyłączenie, zaś w okresie uchwalenia przedmiotowej uchwały nie było przepisów ustawowych, które upoważniałyby gminę do samoistnego wprowadzenia tego rodzaju opłat. Z istoty upoważnienia wynika, że musi być ono wyraźne, a nie tylko pośrednio wynikać z przepisów ustawowych. Winno przy tym określać materię, która ma być przedmiotem regulacji w drodze aktu prawa miejscowego oraz organy kompetentne do jego wydania, a także regulować inne kwestie związane z wydaniem i wejściem w życie przepisów prawa.