Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Robert Adamczewski Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.) Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Protokolant st. sekretarz sądowy Dominika Człapińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi M. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu przywrócenia poprzedniego sposobu zagospodarowania 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza A. z dnia [...] znak [...]; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącego M. Ś. kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. a.bł.
Decyzją z [...] r., [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. - oraz art. 59 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz. U. Z 2018 r., poz. 1945 ze zm.) - powoływana jako: "u.p.z.p." - utrzymało w mocy decyzję Burmistrza A. z [...] r., nr [...], nakazującą M. Ś., właścicielowi nieruchomości oznaczonej jako działka nr 7, położonej przy ul. A 4/6 w A., obręb [...], przywrócenie poprzedniego sposobu zagospodarowania tej nieruchomości, poprzez powstrzymanie się od prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie transportu ciężarowego z wykorzystaniem infrastruktury technicznej, w tym w szczególności parkowania na terenie działki samochodów służących prowadzonej działalności na zgodny z obowiązującym dla tego terenu miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta A. (uchwała nr XXVII/241/04 Rady Miejskiej w A. z 16 grudnia 2004 r., opublikowana w Dz. U. Woj. [...]. nr 76 z 2005 r., poz. 758).
W odwołaniu od ww. decyzji organu I instancji M.Ś. zarzucił jej rażącą ingerencję w prawo własności i dozwolony sposób korzystania z własnej nieruchomości, co winno skutkować wyeliminowaniem jej z obrotu prawnego. W pierwszej kolejności strona wniosła o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu ostatecznego załatwienia wniosku M.Ś. z 29 grudnia 2016 r. o zmianę dotychczasowego przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego uchwałą nr XXVII/241/04 Rady Miejskiej w A. z 16 grudnia 2004 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta A. nieruchomości, składającej się z działek nr 7, 9 i 10, znajdującej się w obrębie [...], przy ul. A 4/6 i 12 o powierzchni 2 ha. Postępowanie wywołane powyższym wnioskiem do dnia dzisiejszego, mimo upływu dwóch i pół roku, nie zostało jeszcze zakończone. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę analogiczną materię postępowania i fakt, że M.Ś. wystąpił znacznie wcześniej o zmianę dotychczasowego przeznaczenia terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, niż postanowienie o wszczęciu niniejszego postępowania, sprawa z wniosku M. Ś. o zmianę w planie powinna być rozpatrzona merytorycznie jako pierwsza. Urząd Miejski w A. potwierdził fakt zarejestrowania sprawy, jednak uznał, że wniosek ten nie ma mocy wszczęcia procedury zmiany, jednakże bez wskazania podstaw prawnych. Mimo wskazań organu odwoławczego, nie wydał żadnej decyzji, a jedynie potwierdził fakt zarejestrowania wniosku. Z tego też względu zasadnym jest zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania z wniosku M.Ś., gdyż mogą się pojawić w obiegu administracyjno-prawnym dwie sprzeczne decyzje, które będą dotyczyły ewentualnej zmiany sposobu zagospodarowania lub zmiany tej części uchwały, której wniosek dotyczy.
Strona wskazała również, że organ I instancji pominął wniosek dowodowy pełnomocników z 30 lipca 2019 r. o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez załączenie do akt sprawy dokumentacji związanej z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie obowiązującego wówczas studium. Za istotne strona uznała sięgnięcie do dokumentów źródłowych studium, tym bardziej, że działalność, którą prowadzi, została zarejestrowana już na początku lat 90- tych, a organy tworząc i zatwierdzając plan zagospodarowania przestrzennego dokonały wyłączenia sąsiadujących z działką strony terenów z obszarów mieszkalnych na części, w których istnieją zakłady przemysłowe (dużo większe od działalności strony).