Dnia 10 stycznia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Joanna Sekunda - Lenczewska Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant Specjalista Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2018 roku sprawy ze skargi K. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...]. LS
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] roku, nr [...], po rozpatrzeniu odwołania K. F., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] roku, nr [...] o odmowie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.
Stan faktyczny sprawy przedstawia się w sposób następujący:
Prezydent Miasta Ł., po rozpatrzeniu wniosku K. F., decyzją z dnia [...] roku orzekł o odmowie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad P. F. od dnia 1 lipca 2017 roku. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 17 ust. 3a, art. 23 i art. 24 ust. 2a ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1518 ze zm., dalej jako: "u.ś.r.").
Kwestionując powyższą decyzję odwołanie wniosła K. F., która wyrażając niezadowolenie z wydania zaskarżonej decyzji zarzuciła jej naruszenie:
1. prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. "b" u.ś.r. polegającą na pominięciu celów ustawy i przyjęciu, że okoliczność pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego stanowi kryterium negatywne do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a w konsekwencji błędne uznanie, że fakt uzyskania i pobierania przez odwołującą specjalnego zasiłku opiekuńczego ma istotne znaczenie dla oceny jej wniosku, a także całkowite oderwanie tego przepisu, a co za tym idzie podstawy prawnej rozstrzygnięcia od wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 roku, sygn.: K 38/13;
2. art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1257, dalej jako: "K.p.a.") poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przyjmując iż sam fakt pobierania specjalnego zasiłku opiekuńczego skutkuje brakiem prawa do świadczenia pielęgnacyjnego i zwalania organy z podejmowania działań zmierzających do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy pozwalającego na wydanie rozstrzygnięcia z uwzględnieniem słusznego interesu strony;
3. błędne ustalenie stanu faktycznego powołując się na art. 17 ust. 5 pkt 2a u.ś.r., iż odwołującej jako małżonce nie przysługuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Przy sprawowaniu opieki stronie zostało przyznane prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z opieką nad niepełnosprawnym mężem P. F. decyzją Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] roku, nr [...];
4. art. 6, art. 7 oraz art. 8 K.p.a.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania, uznało iż nie zasługuje ono na uwzględnienie, zatem utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania i przedstawiając treść art. 17 ust. 1 i ust. 5 u.ś.r. wskazał, iż K. F. ma ustalone prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego (decyzja Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] roku o przyznaniu K. F. specjalnego zasiłku opiekuńczego w celu sprawowania stałej opieki nad P. F.). Osoba wymagająca opieki tj. P. F. pozostaje w związku małżeńskim z K. F., która nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.