Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody Ł. w przedmiocie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę
Tezy

1. Istnienie promieniowania niejonizującego w normach wyższych od dopuszczalnych parametrów /rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska oraz wymagań, jakimi powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji /Dz.U. nr 99 poz. 589/ nie jest uciążliwością w sytuacji, gdy promieniowanie takie występuje w miejscach niedostępnych dla ludzi.

2. Fakt występowania w wolnej, niedostępnej dla ludzi przestrzeni promieniowania niejonizującego wyższego od zapisanego w obowiązującym rozporządzeniu, nie jest tożsamy z przekroczeniem jakichkolwiek norm, gdyż dla miejsc niedostępnych dla ludności normy takie nie istnieją. Decydujące znaczenie ma jedynie określenie wartości promieniowania niejonizującego w miejscach dostępnych dla ludności, a zatem na powierzchni terenu i w budynkach mieszkalnych. Istnienie bowiem promieniowania w normach wyższych od dopuszczalnych parametrów nie jest uciążliwością, w rozumieniu istniejących przepisów o ochronie środowiska w sytuacji, gdy promieniowanie takie występuje w miejscach niedostępnych dla ludzi.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Polskiej Telefonii Komórkowej "C." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na decyzję Wojewody Ł. z dnia 17 grudnia 2001 r. (...) w przedmiocie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję, (...).

Uzasadnienie strona 1/8

Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia 26 października 2001 r. na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.- Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ po rozpatrzeniu wniosku z dnia 01.06.2001, wniesieniu uzupełnień zatwierdził projekt budowlany i wydał pozwolenie na budowę dla Polskiej Telefonii Komórkowej "C." Sp. z o.o. obejmujące budowę stacji bazowej telefonii komórkowej PTK "C." (...) na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. G. 54, która to inwestycja obejmuje budowę wieży antenowej, kontenera elektronicznych urządzeń przekaźnikowych i przyłącza energetycznego zgodnie z załączonym projektem opracowanym przez zespół mgr inż. P. M. upr. nr 156/90/WŁ, 538/94/WŁ w zakresie konstr.-budowl. i techn. A. G. upr. nr 372/94/WŁ, w zakresie instalacji elektrycznych z zachowaniem warunków zgodnie z treścią art. 36 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane nakładając obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego oraz ustanowienia inspektora nadzoru inwestorskiego.

Decyzję uzasadnił tym, iż inwestor przedłożył decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dokument potwierdzający prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz stwierdzono zgodność dokumentacji z przepisami prawa budowlanego, spełniono warunki wynikające z przepisów szczególnych.

Od powyższej decyzji złożyła odwołanie Ewa i Jan A., Milena A., Wioleta A., Anna P. oraz Leopold T. wnosząc o jej uchylenie z uwagi na to, iż nie wyrażają zgody na realizację tej inwestycji w zbliżeniu do istniejącego budynku mieszkalnego, którego są właścicielami - określonym, zatwierdzonym projekcie. Ponadto skarżący podnoszą, iż urządzenie, które zamierza wybudować inwestor wytwarza promieniowanie szkodliwe dla ludzi i otoczenia, a tym samym stanowi zagrożenie dla zdrowia. Deklarują, iż nie są przeciwni realizacji projektowanego obiektu, ale nie w tak bliskim sąsiedztwie swojej posesji. Zmiana lokalizacji masztu telefonii komórkowej jest zdaniem odwołujących się możliwa, gdyż działka na której zlokalizowano zamierzoną inwestycję zajmuje kilka hektarów.

Wojewoda Ł. decyzją z dnia 17 grudnia 2001 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji argumentując tym, iż w przepisach prawa obowiązujących w dniu wydania zaskarżonej decyzji, nie istnieje wymóg uzyskania przez inwestora zgody właścicieli nieruchomości sąsiednich na lokalizację projektowanego obiektu. Urządzenie, które zamierza wybudować inwestor nie jest, jak twierdzą skarżący szkodliwe dla środowiska i zdrowia ludzi, zostało jedynie uznane w ww. rozporządzeniu MOŚZNiL. z dnia 14 lipca 1998 r. za mogące pogorszyć stan środowiska. Postępowanie administracyjne, przeprowadzone przez organ I instancji, zmierzające do udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, miało m.in. na celu udokumentowanie możliwości bezpiecznego dla ludzi i środowiska eksploatowania tego obiektu. Możliwość taką potwierdzają zarówno opracowany dla tej inwestycji ww. raport jak i ww. uzyskane uzgodnienia całości dokumentacji projektowej.

Strona 1/8