Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody S. w przedmiocie udzielenia Genowefie i Stanisławowi małżonkom W. pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej części budynku mieszkalnego w S. przy ulicy A.
Tezy

Odesłanie w ust. 2 art. 103 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ do przepisów dotychczasowych w sprawie samowoli budowlanej oznacza zastosowanie do likwidacji skutków takiej samowoli środków prawnych określonych w przepisach ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawa budowlanego /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Jana i Janiny M. na decyzję Wojewody S. z dnia 17 marca 1997 r. (...) w przedmiocie udzielenia Genowefie i Stanisławowi małżonkom W. pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej części budynku mieszkalnego w S. przy ulicy A.-K. nr 11 - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/5

Jan i Janina małżonkowie M. zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję Wojewody S. z dnia 17 marca 1997 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 24 grudnia 1996 r. (...) w sprawie udzielenia Stanisławowi i Genowefie W. zezwolenia na użytkowanie rozbudowanej części budynku mieszkalnego zlokalizowanego przy ulicy A.-K. nr 11 w S. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organu drugiej instancji podano, że w toku postępowania odwoławczego został uzupełniony materiał dowodowy, zgromadzony w tej sprawie oraz przeprowadzono oględziny spornej inwestycji, z udziałem stron postępowania. W wyniku tych czynności organ orzekający utwierdził się w przekonaniu, że inwestorzy wypełnili wszystkie nałożone obowiązki, doprowadzając obiekt do stanu zgodnego z obowiązującymi przepisami. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w toku postępowania uzyskano również opinie organów kompetentnych w zakresie ochrony przeciwpożarowej, sanitarnej i ochrony środowiska w celu ustalenia, czy przedmiotowa samowola stanowiła naruszenie interesów osób trzecich w świetle obowiązujących przepisów, a przedstawiciele tych organów brali także udział w oględzinach spornego obiektu i stwierdzili jednoznacznie, iż rozbudowana część budynku nadaje się do użytku. W tym stanie organ drugiej instancji stwierdził, że nie zachodziły przesłanki do nakazania rozbiórki spornej dobudowy, która nie narusza uzasadnionych interesów osób trzecich, a inwestorzy wykonali wszystkie obowiązki, nałożone ostateczną decyzją z roku 1995, mające na celu doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z przepisami.

W skardze wniesionej do Sądu administracyjnego na powołaną decyzję organu drugiej instancji, Jan i Janina M. zarzucili, że komin znajdujący się na spornej "przybudówce" jest wysunięty w podwórko, a dym i czad z tego komina przedostaje się do budynku mieszkalnego skarżących. Zdaniem skarżących tylko rozbiórka może im "przywrócić normalne przebywanie w" ich domu. Skarżący wskazali na zły stan zdrowia i konieczność przebywania w czystym środowisku. W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko z uzasadnienia zaskarżonej decyzji. W piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2000 r., skarżący poparli wniesioną skargę.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności w sprawie niniejszej należało wyjaśnić, że z dniem 1 stycznia 1995 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, jak wprost stanowi art. 108 tej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 103 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., do spraw wszczętych przed dniem jej wejścia w życie, a nie zakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2. Ten ostatni przepis stanowił, że przepisu art. 48 cyt. ustawy nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia jej w życie. Do tych obiektów stosuje się odpowiednio przepisy dotychczasowe. Dodać trzeba, że Trybunał Konstytucyjny orzeczeniem z dnia 31 stycznia 1996 r., K 9/95 /OTK 1996 nr 1 poz. 2/ stwierdził, że przepisy art. 103 ust. 1 i 2 w związku z art. 48 powołanej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, w części, w której nakazują właściwemu organowi wydanie we wszczętej sprawie decyzji o rozbiórce obiektu budowlanego będącego w budowie rozpoczętej i nie zakończonej przed dniem 1 stycznia 1995 r., prowadzonej bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, bądź też pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ, gdy obiekt ten znajduje się na terenie przeznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę tego rodzaju ani też nie spowoduje w razie wybudowania niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia - są niezgodne z art. 1 przepisów konstytucyjnych pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./, naruszają bowiem wynikającą z zasady państwa prawnego zasadę zaufania obywateli do obowiązującego prawa, ujmowaną w związku z zasadami stosunkowości oraz sprawiedliwości społecznej, a tym samym wymienione przepisy w tej samej części są niezgodne z art. 3 ust. 1 powołanych przepisów konstytucyjnych.

Strona 1/5